εδώ μέσα

έσκυψα στο πηγάδι της αντίληψης και αντίκρισα

ένα πρόσωπο, να προσπαθεί να δει αυτά που καθρεφτίζονται

αυτά που κρύβουν την μορφή της ματαιότητας,
που στέκεται ακόμα πιο πίσω του

και ακόμα πιο πίσω από τις πράξεις του, τα έργα του και όχι μόνο

απελπισμένος είχε καταλάβει ότι ήταν το μόνο που μπορούσε να κάνει

καθώς η μορφή της ήταν πιο γρήγορη από την ματιά του

ναι, είχε ανάγκη να βρεθεί αντιμέτωπος με αυτό το πλάσμα

ναι,

η άγνοια τιμωρείται

η άγνοια είναι ευτυχία

η άγνοια σκοτώνει

Έτσι θα είναι τελικά η ζωή μας; Χωρίς καθόλου ποίηση;

Πήγαμε σήμερα και είδαμε την παράσταση του Περδί. Ήταν πολύ ωραία! Τα παιδιά είχαν γράψει από μόνα τους τα κείμενα, δηλαδή για είμαι πιο ακριβής είχε ο καθένας συνεισφέρει από ένα μονόλογο για την πάρτη του και τους είχαν δέσει όλους μαζί με ένα σκηνοθετικό εύρημα. Η ομάδα ήταν πολύ δουλεμένη και οι ατελείωτες πρόβες ήταν εμφανείς. Μιλάμε για μία πραγματικά εξαιρετική προσπάθεια από παιδιά που αγαπούν αυτό που κάνουν.

Και ας έρθουμε στο βασικό αναγνώστη μου: στο έργο έπαιζε και ο Περδής πάνω σε δικό του κείμενο! Μιλάμε για ένα Μπερδίο τόσο διαφορετικό και τόσο ίδιο μ' αυτό που ξέρεις. Ένας Μπερδίος ευθυτενής, δωρικός, γυριστρούλας, ακατανόητος, τρυφερός, ωραίος ως Έλλην, σπαρακτικός, εγγαστρίμυθος, ψηλαφητός και απρόσιτος, χαμένος σε όνειρα αστρικής προβολής και χωμάτινος, ξανθοτρίχης φωτισμένος, σκαγιωμένος χοντρά, με διαθέσεις μιας ιπτάμενης φυγής προς τα άστρα, ελεγειακός, αγχωμένος, απόκοσμος, ερωτικός και ερωτεύσιμος. Με μια κουβέντα: ΥΠΕΟΧΟΣ!

ΥΓ: Ε όχι, η ζωή μας δε θα είναι έτσι.

Λιακάδα

Κανείς δεν έχασε έχοντας υπομονή, όντας ευγενικός και λέγοντας την αλήθεια!!!

"Για να δείς το ουράνιο τόξο πρέπει να αντέξεις τη βροχή..."

Είναι ώρα να κλείσω την ομπρέλα.