Φ

...είναι τα ποιήματα που κρύβουν τους λυγμούς για τους οποίους μιλάνε

και οι ποιητές που τα γράφουνε αιχμάλωτοι μίας θλίψης

που τους παρασέρνει στον βυθό σαν να έδεσαν την άγκυρα στα πόδια τους

και τώρα βουλιάζουν χωρίς να τους έχει μείνει ανάσα

τρελαμένοι

χάνονται στην άβυσσο

κουφάρια θλιβερά

ναυάγια

Δε βρίσκεις ότι τα συναξάρια είναι συναρπαστικά σα λογοτεχνικό είδος;

Το σχολείο είναι μια περίοδος που με έχει σημαδέψει Γιώρη. Θα μου πεις δεν είμαι και πολύ πρωτότυπος. Ο κάθε άνθρωπος νομίζει πως ζει μια μοναδική ζωή ενώ ακριβώς δίπλα του ένα σωρό άλλοι περνάν τις ίδιες εμπειρίες και αυτοί με τη σειρά τους νομίζουν ότι ζουν μια μοναδικότητα. Τελοσπάντων σε αυτή την περίοδο είχα δασκάλα αγγλικών μια πολύ χαρισματική γυναίκα η οποία μέσα στη γνήσια αγωνία της να μας εφοδιάσει για τη ζωή που ερχόταν μπροστά, μας ανέθεσε μια φορά να γράψουμε το βιογραφικό μας σημείωμα. Ξέρεις, CV .

Κάτσαμε λοιπόν όλα τα παιδάκια και γράψαμε και ξέρεις κάτι; Συναρπαστικά και ωραία βιογραφικά είχαν μόνο οι καθωσπρέπει φλώροι, τα παιδιά που δε ζήλευε κανείς. Αντιθέτως αυτοί που βάζαν τα πολλά γκολ, είχαν γκόμενα,βγαίναν έξω ως αργά το βράδυ, οι μάγκες , τα αλητάκια είχαν βιογραφικά μπούρδες. Σκέψου το λίγο. Πόσοι από τους μεγαλόσχημους που ξέρεις, από αυτούς που κυβερνάν τον τόπο και διδάσκουν στα πανεπιστήμια είχαν συναρπαστικές ζωές; Ξέρεις τι θα κάνω; Θα κάτσω μια μέρα και θα γράψω για τους φίλους μας. Και θα αραδιάσω όλα εκείνα τα μη μετρήσιμα πράματα που δεν γράφονται στα βιογραφικά αλλά ενδεχομένως να κάνουν μια ζωή συναρπαστική. Και όχι τόσο τη δική σου ζωή όσο των φίλων σου που σε κοιτάν να αγορεύεις εν μέση οδώ δευτέρα βράδυ μπροστά σε ένα ανύπαρκτο ακροατήριο. Μη ρωτήσεις γιατί θα το κάνω.

Η άγνοια του κινδύνου είναι που μας κάνει γενναίους. Χαρούμενοι μέσα στην ασχετοσύνη μας πορευόμαστε στη ζωή και κάνουμε πράματα. Δε νομίζεις όμως ότι είναι και κάποιοι που πορεύονται με μιαν εσωτερική βεβαιότητα; Κάθε φορά που τους βλέπεις δεν είσαι σίγουρος ότι ξέρουν ακριβώς που θα πατήσουν το πόδι τους στο επόμενο βήμα; Μήπως όμως και οι άλλοι πιστεύουν το ίδιο για μας; Για να σου πω τη μαύρη αλήθεια δεν το νομίζω καθόλου. Δεν ξέρω να στο εξηγήσω αλλά έχω μια σιγουριά σαν αυτή που λένε ότι πρέπει να έχεις με τις ερωτήσεις κλειστού τύπου. Ξέρεις τι λένε οι μελέτες γι' αυτό; Ότι πρέπει να εμπιστεύεσαι την πρώτη απάντηση που δίνεις και να μην την αλλάζεις. Συνήθως η πρώτη απάντηση που δίνεις είναι και η σωστότερη.

Οι άνθρωποι πεθαίνουν με πολλούς διαφορετικούς τρόπους. Μια γριά τις προάλλες ξέρεις πως πέθανε; Έκλεισε τα μάτια, βυθίστηκε και έφυγε. Είναι άλλοι που δεν θέλουν με τίποτα να πεθάνουν, βογγάνε, φωνάζουν, αγωνιούν. Ο τρόπος της ζωής τη σχέση έχει άραγε με τον τρόπο του θανάτου; Ο παππούλης λέει ότι στη ζωή είμαστε τελείως μόνοι ότι η ζωή είναι τελικά μια μοναχική υπόθεση. Δε θέλω να το πιστέψω αλλά να σου πω ότι ο θάνατος είναι σίγουρα μια μοναχική υπόθεση.

Και ξέρεις γιατί στα γράφω ολαυτά Γιώρη; Γιατί δεν χτύπησε το τηλέφωνο.

Α

δεν τα γελάμε τα όνειρα

όσο κι αν προσπαθούμε

όσες κι αν δούμε ανατολές

τον χρόνο μας πετούμε

μόνοι είμαστε στο σούρουπο

μόνοι κάτω απ τα αστέρια

κι όσοι έρωτα αγγίξαμε

τη χαραυγή θωρούμε

πόσοι από εμάς γεράσανε

στου άνω ρου τα ανάντη

χαμόγελο προσμένοντας

το βλέμμα ,ένα σου χάδι

άλλοι πουλιά γενήκανε

και τώρα πια πετούνε

ταξίδια κάνουν μακρινά

ψάχνοντας να σε βρούνε

άλλοι τραγούδια γράψανε

λόγια φωτιάς που καίνε

ζεστάνανέ μου την καρδιά

και τους καημούς φουντώσαν

όμως περάσαν οι εποχές

βδομάδες μήνες χρόνοι

ζωγράφισα με τα χρώματα

εικόνες που δεν ζούνε

μέθυσα με την μοναξιά

βάλτε λοιπόν να πιούμε...

Γεια σου και πάλι αγαπημένε μου αναγνώστη

  Θέλω σήμερα να σου μιλήσω για τους ανθρώπους που δεν έχουμε κανένα κοινό. Το έχεις αισθανθεί ποτέ; Άνθρωποι που δεν έχετε τίποτα κοινό και όμως είστε τόσο κοντά. Ποιοι μηχανισμοί να δρουν άραγε; Υπολειπόμενα γονίδια που δεν εκφράστηκαν ποτέ; Μυστική αλληλεγγύη για συμπεριφορές που δεν τολμούν να εκδηλωθούν; Κρυφός θαυμασμός για πράματα που δεν έγιναν ποτέ; Γιατί οι χεβιμεταλλάδες  θαυμάζουν τους τζαζίστες;Γιατί οι τζαζίστες σέβονται τους χεβιμεταλλάδες; Εντελώς μεταξύ μας το πιο παραδοσιακό όργανο μετά το κλαρίνο είναι η ηλεκτρική κιθάρα.
  Τι άραγε ενώνει τους ανθρώπους; Ποια είναι η μυστική ουσία που κολλάει τις παρέες; Πώς μακροημερεύουν  τα ζευγάρια;Κάτω από επιδερμίδες πάλλευκες και ηλιοκαμένες ρέουν χυμοί ρυπαροί.  Αίμα, φλέγμα, λέμφος, χολή. Η ζωή συνεχίζεται εκατομμύρια χρόνια τώρα από μόνη της. Πώς άραγε να γίνεται;
  Έχεις δει ποτέ άνθρωπο να πεθαίνει Γιώρη; Τι είναι πιο ενδιαφέρον; Ο άνθρωπος που ζει ή ο άνθρωπος που πεθαίνει; Στο σχολείο μας έμαθαν ότι η ανθρώπινη ζωή έχει αξία από μόνη της. Γιατί να τους πιστέψουμε, το σχολείο είναι μια μπούρδα. Ποιους μαθητές θα ήθελες στην τάξη σου; Τους ευγενικούς φλώρους ή τις ξεσκολισμένες πουτάνες, τους περπατημένους gay, τα γυφτόπουλα από την Αγιαβαρβάρα;
  Ποιος ξέρει την καλύτερη ορθογραφία;  Ποιος θα είναι ο πιο λεβέντης από εμάς όταν γεράσουμε; Πάρε με τηλέφωνο να μου πεις.
  Μερικές φορές νιώθω το κεφάλι μου να πλημμυρίζει από ιδέες. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Η ισορροπία της φύσης μπορεί πολύ όμορφα να πα να γαμηθεί. Στην ταινία που θα γυρίσουμε με τον Περδί θέλω να είναι χινόπωρο και να έχει πεσμένα πλατανόφυλλα.
  Είναι ο παράδεισος τόπος Γιώρη;

ένα δύο τρία και...

Είναι ωραία να ζεις, να ζω μαζί, εκείνοι και εγώ, σε μια μεγάλη πόλη, χάνεσαι

μια ιστορία που μόλις την διάβασα ήξερα ότι η κάθε φορά που ...δεν θα είναι σαν την πρώτη

{...}

το βράδυ τα φώτα μπροστά σου αφήνουν πίσω σου σκιές

εσύ πρώτος, άλλος δεύτερος ...τελευταίος και το μόνο που δε βλέπω είναι η σκιά μου

και εσύ απλά πας, διασχίζεις πάρκα, περνάς φανάρια, διαβάσεις και λεωφόρους

έχεις πετάξει και στον ουρανό πολλές φορές

έχεις μάθει το κόλπο, δεν σταματάς πουθενά

πόδια χέρια κεφάλια κρύο ζέστη βροχή καύσωνας χαρά λύπη πόθος πάθος αγάπη έρωτας φάση κλάμα γέλιο ό,τι θες... σε χτυπώ στην πλάτη χαμογελάς κλείνεις το μάτι ,την πόρτα ...αντίο

{...}

πάντα ξεκινάς από κέντρο και καταλήγεις στο δικό σου προάστιο

άλλος από βόρεια άλλος από νότια άλλος από δυτικά

μα όλοι χαζεύουμε την ανατολή σαν πυροτέχνημα

είναι η ζωή ένας χορός με ρυθμό ...κιρκαδιανό

'' έι σε εσένα μιλάω, έλα να φύγουμε μαζί γιατί είναι ... ''

ευλογημένος ο καρπός...

το χθες μας άφησε με δώρο το σήμερα

και είναι μέρα φθινοπώρου,φυσάει

η άργιλος των πιο γλυκών αναμνήσεων, υγρή, κολλάει στα καθαρά ρουθούνια της ψυχής μας

ναι το ξέρω, είναι της εποχής σημάδι

ίσως είναι που άφησε το καλοκαίρι τόσο ξερό το χώμα της ψυχής

και τώρα ρουφάει σα σφουγγάρι το νερό

και αναπνέει και είναι το χνώτο του καθάριο και μυρωδάτο

και ο νους και η λαλιά μόνο ευλογίες μπορούν να πλέξουν

για να υφάνουν το υφαντό που θα σκεπάσει το χώμα αυτό

για να το κρατήσει ζεστό σαν το βρει ο χειμώνας

και σπόρους πολλούς θα κυοφορήσει με τον καιρό της

και με τον καιρό αυτό όμορφα και πολλά, άλλα ψηλά ,άλλα χαμηλά

λουλούδια θα γίνουν οι σπόροι, λουλούδια με άνθη

θα βλαστήσουν, για να στολίσουν κλώνους και αγκαλιές

αγκαλιές και κεφαλάκια, αφού πλέξουν πρώτα στεφάνια τα χεράκια

για άλλους από λουλούδια του αγρού, για άλλους ακάνθινα

Et respirer, comme une fleur fletrie

Για να πάρεις κουράγιο σου λέω απλά ότι το κεφάλι σου πια μου φαίνεται σα στραγάλι και οι τρίχες της αμασχάλης σου σα μαστίγια σπερματοζωαρίων. Η Αθήνα δε, σαν το Μαργαρίτι. Φιλάκια πολλά

ΕΡΜΟΥ και lapin house γωνία

"Θάκη, καπου στην κατ'ανάγκη φιλοσοφική αναζήτηση που επιβάλλει το ύφος του κηροπήγειου λόγου, χάνεις την λογική και προφανή απάντηση, η οποία είναι οτι δεν σταμάτησε κανένας (νηφάλιος) γιατί πίστεψε ότι θα χρειαζόταν να αφήσει κανένα ευρώ και οι καιροί εισί χαλεποί! Κακή επιλογή δρόμου,παιδιά..."

Τάδε έφη ο χρήστης εΥΑΚΙ ύστερα απο τη δημοσιευσή μου στις 1Ο Ιανουαρίου με τίτλο ΕΡΜΟΥ...

Τι άλλαξε κυρίες και κύριοι μέσα σε 4 μήνες και πλέον κλείνει η ίδια οδός στο ίδιο σημείο από τον κόσμο που μαζεύεται??

ΡΕ ΛΕΣ ΝΑ ΒΓΗΚΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ???

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Θυμάμαι τον καιρό που πήγαινα στο κατηχητικό είχαμε συζητήσει μία φορά ένα θέμα με βάση την προσευχή κτλ κτλ κτλ... Μέσα σε όλα αυτά είχε ειπωθεί και το θέμα της ευχαριστίας στην προσευχή! Να ευχαριστούμε το Θεό για όσα έχουμε και ύστερα να ζητάμε.....

Ίσως λίγο γραφικά τα απο πάνω η ανούσια για κάποιους! Απλά θα ήθελα να κάνω μία σύγκριση με την καθημερινότητα που ζούμε στις μέρες μας και πόσο ξεχνάμε τα πάντα μέσα απο τους ταχύτατους ρυθμούς της ζωής μας। Κάνουμε άραγε μία μικρή παύση να αναλογιστούμε τη ζωή μας, το παρόν που ζούμε και το παρελθόν που ζήσαμε? Να δούμε πόσο όμορφο είναι σε σχέση με όλες τις ιστορίες που ακούμε καθημερινά για τους γύρω μας, απο την τηλεόραση, απο γνωστούς, απο τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε καθημερινά!

Δοκίμασα να το κάνω σήμερα το μεσημέρι και σχεδόν τρόμαξα! Υπάρχουν ένα εκατομύριο λόγοι για να νιώθει ο καθένας απο εμάς τυχερός και θα έπρεπε να ευχαριστεί τους γύρω του! Απο την πρώτη ημέρα που ήρθαμε στη ζωή μέχρι και το σήμερα που ακόμα αναπνέουμε και είμαστε αρτημελήείς ξυπνάμε κάθε πρωί! (άντε έστω μεσημέρι)

Απο τη μεριά μου το να αρχίσω να μοιράζω δεξιά κι αριστερά ευχαριστώ δεν μπορώ να το κάνω και εκ των πραγμάτων και επειδή θα με περάσουν για τρελό, απλά νομίζω ότι αν αλλάξω εγώ και όλοι μας την οπτική που αντικρίζουμε την καθημερινότητά μας ίσως ο κόσμος να γίνει ένα βηματάκι καλύτερος με μιά απλή λέξη που κάποιοι ντρεπόμαστε να την πούμε...

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Το αυτοκινητάκι

Κοίταξα το ρολόϊ μου βιαστικά κρατώντας το μεγάλο σάκο στο χέρι και στην
άλλη τις σακούλες με τα σουβενίρ.

"Τρέχα, το χάνουμε το καράβι" φώναξα, κι αυτός έστριψε προς τα πίσω και μπήκε σε ένα ακόμα μαγαζί με τουριστικά! Περίμενα λίγα λεπτά, αλλά αυτός το χαβά του! "Κάτσε να πάρω και ένα τελευταιο δώρο για την κοπέλα μου και φύγαμε, προχώρα εσύ", μου φώναξε καθώς κοιτούσε τα ατελείωτα ψιλολοΐδια του μαγαζιού! Μέσα στα νεύρα έφυγα τρέχοντας για το λιμάνι όταν αντίκρυσα το Blue star να μπαρκάρει απο την προβλήτα!

Τον μαλάκα λέω, εξ' αιτίας της γκόμενάς του, το χάσαμε το καράβι, λες και θα τη σώσει ένα σκατολοΐδι απο το νησί, και χάνω και το εργαστήριο αύριο στη σχολή. Κάθησα σε ένα παγκάκι και τον περίμενα έτοιμος για καυγά ως που τον βλέπω να κατεβαίνει ατάραχος προς το λιμάνι σα να μη συμβαίνει τίποτα! Κι εκεί αρχίζει η λογομαχία η ατέλειωτη, "και είσαι έτσι" και "είσαι γιουβέτσι" και άλλα διάφορα γλυκανάλατα μέχρι που ηρεμήσαμε αφού στο ενδιάμεσο είχαμε εξαντλήσει κάθε πιθανό τρόπο αποχώρησης απο το νησί! Η λύση ήταν μία! Άραγμα στην κοντινή παραλία μέχρι το επόμενο πρωί που θα ερχόταν πάλι το καράβι!


Πήγαμε στην παραλία, αφήσαμε τα πράγματα κι εκεί ανοίγει μια μικρή σακούλα και μου δίνει μία μινιατούρα του αγαπημένου μου αυτοκινήτου σε κλίμακα 1:1.000.000.... Και μου λέει "Αυτό για σένα"...Τότε σκέφτηκα "Δεν είναι δυνατόν να χάσω το εργαστήριο και όλες τις δουλειές που έχω για ένα πλαστικό σουβενιράκι, δεν είναι δυνατόν!!" Άλλα το να τσαντιστώ ήταν πλέον ανούσιο.


Αράξαμε στην παραλία, κάναμε το μπάνιο μας, ενοχλήσαμε ολους τους λουόμενους παιζοντας ρακέτες, έννοείται πως στα πλαίσια του "θάρρος η αλήθεια" ζητήσαμε απο όποια κοπέλα μας γυάλισε να μας βάλει αντιηλιακό στην πλάτη, χαζέψαμε όλους τους... επιδέξιους...!!! Μέχρι που κατά το σούρουπο πήραμε φαγητό και μπύρες και γυρίσαμε στην παραλία για ύπνο! Και πίανουμε την κουβέντα παρέα με τις μπύρες και τελειωμό να μην έχει! Είπαμε τα πάντα!Για όλη μας τη ζωή,

τις πρώην, τις νυν, τις επόμενες, μεθεπόμενες κ.ο.κ, για τα σχολεία, για τη Μαρία, την Εκκλησία, για κάθε αμαρτία και όποια νέα εμπειρία! Μέχρι που ξημέρωσε και ήταν ώρα να πάρουμε το καράβι μπας και φτάναμε κάποια στιγμή στα σπίτια μας!

Σε όλη τη διαδρομή στο καράβι ανταλλάξαμε πέντε κουβέντες το πολύ αφού την υπόλοιπη ώρα χαροπαλέυαμε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας! Φτάσαμε με τα πολλά στον Πειραιά, χαιρετηθήκαμε και πήρε ο καθένας το δρόμο του!



Τελικά το εργαστήριο το έχασα μιας και κόπηκα απο απουσίες, αλλα μικρό το κακό τελικά μιας και το πηρα το άλλο εξάμηνο, όμως το πλαστικό αμαξάκι είναι ακόμα πάνω στη βιβλιοθήκη μου εδώ και χρόνια για να μου θυμίζει το χαμένο καράβι και την αξέχαστη νυχτα εκέινη.. γιατί ...

"όσα ατελέιωτα διαβάσματα και να κάνεις, όσα εργαστήρια και να περάσεις, όσα καράβια και να χάσεις εξ' αιτίας τους, όσο και να βλαστημας για τους μαλάκες φίλους σου, μια βραδυά μαζί τους δε συγκρίνεται με ΤΙΠΟΤΑ"

Μαϊ τουθ

ίσως θα έπρεπε με την σειρά μου να κάνω το βήμα

να προσπαθήσω να βρω και εγώ ποιος είναι ο ρόλος μου

ποιες λέξεις θα μπορούσαν ή και όντως……αντιπροσωπεύουν!

σουρεαλ……ναι αυτή η βασική ανάγκη του ανθρώπου να ορίζει κάτι, να το ονομάσει προκειμένου να κλείσει σε μια ομάδα από γράμματα έννοιες μεγάλες, βαριά και ασήκωτα νοήματα, που με μεγάλη δυσκολία τα χωράς στο νου σου, ναι είναι τελικά αναπόφευκτη……

και έρχομαι και εγώ από την άλλη και αποφασίζω να απλώσω το χέρι και να αγγίξω..…να ανοίξω το μυαλουδάκι και τα δαχτυλάκια να πατήσουν τα πλήκτρα για να διατυπώσω για άλλη μία φορά την αντικειμενική για εμένα, υποκειμενικότητα της αντίληψης η οποία βασισμένη στης δυνατότητες της εγκεφαλικής λειτουργίας του καθενός του/μου επιτρέπει να κρίνει/ω……

.......άλλος δεν κατάλαβε τίποτα,

άλλος όχι και πιο πολλά από τον διπλανό του,

άλλος προσπάθησε

άλλος κάθισε ,άκουσε και προσπάθησε...

....να ταιριάξει αυτά που βλέπει στην καθημερινή ζωή με αυτά που απεικονίζονται μέσα στο ''τοπίο'' και στην όλη αναπαράσταση που του προσέφερε το θέαμα στο πανί…..

όλα συμβαίνουν σε ένα κλειστό κύκλωμα το οποίο διακατέχεται από μια ελεγχόμενη είσοδο ερεθισμάτων .Όλα είναι ελεγχόμενα ,ακόμα και η αλήθεια της οποίας η διαμόρφωση διακρίνεται από μια πλαστικότητα...εκείνος φροντίζει για όλα και η εκπαίδευση προχωράει από το ένα στάδιο στο άλλο...εκείνος διαστρεβλώνει την αλήθεια και εκείνοι....

.....μαθαίνουν!!

τους δείχνει πώς να συμπεριφέρονται, τους μαθαίνει να σέβονται το αφεντικό τους...Θα κάνουν ότι τους λέει χωρίς δεύτερη κουβέντα! το παιχνίδι της κασέτας και του ηχογραφημένου μηνύματος, η επιβολή της τιμωρίας και η σφραγίδα της δήθεν επιβράβευσης...

για μια στιγμή μπορεί να ξαφνιάζεσαι ότι μπορεί και να μπήκες στο πανί μα κοιτάς γύρω σου και βλέπεις ότι δεν ανήκεις στο κλειστό αυτό κύκλωμα...ουφ ψιθυρίζεις με ανακούφιση ! Μικρέ μου αυτά δεν γίνονται μόνο στις ταινίες!!...., τι δεν το ήξερες; δεν στο είπαν οι φίλοι σου; δεν στο έμαθαν στο σχολείο; ούτε η τηλεόραση το είπε; γιατί άραγεεεεεεεεεε;!

Η ΑΓΝΟΙΑ ΤΙΜΩΡΕΙΤΑΙ

.....ο κυνόδοντας μου είναι ακόμα στην θέση του......ίσως και να μην έλειψε ποτέ από εκει....

Θέλω να έχω περίοδο

Η ζωή μας, νομίζω, προχωράει είτε πολύ αργά, είτε τόσο γρήγορα, που δε μπορούμε να αντιληφθούμε αν ο ρυθμός της είναι πράγματι αυτός, ή παράγεται από την ατέλεια του συγχρονισμού της περιόδου γεγονότων που μας συμβαίνουν ξανά και ξανά. Όσο γελοίες και να 'ναι οι αποφάσεις που παίρνουμε και οι επιλογές που στηρίζουμε, καμιά φορά, όπως λέει και η Αγγελική, αξίζει να δεις το flop και να προσπαθήσεις να αδράξεις τη μέρα, δουλέυοντας πάνω σε αυτές... Παρ' όλο που η ακηδία μου δε μου αφήνει πολλά περιθώρια για αισιοδοξία, νομίζω ότι έχω το δικαίωμα να πιστεύω ότι οι καταχρήσεις δε θα πλήξουν σοβαρά τις εγκεφαλικές μου δραστηριότητες, τουλάχιστον σε ορίζοντα πενταετίας. Οι ασυνείδητες εξ' άλλου αυτολειτουργίες έχουν κατοχυρωθεί εδώ και χρόνια.

Δυσκολεύομαι πολύ να καταλάβω το ρόλο μου, δεν είμαι έτοιμος να βάλω τα τόσα σχετικά πράγματα σε μια σαφώς σαφή υποκειμενική τάξη. Μια τέτοια οριοθέτηση όμως, όσο στραβή και να φαίνεται, μπορεί να είναι η αρχή μιας περιοδικότητας που έχω ανάγκη. Ο κύκλος νομίζω ταιριάζει στην ηλικία μου. Άλλωστε η "έλλειψη" είναι "υπερβολή". Ενώ ο κύκλος ομορφαίνει τη ζωή, όπως η φατσούλα του βάκη. Στην αρχή του, ίσως δε θα ΄χεις το χρόνο να ασχοληθείς τόσο με τον ευατό σου, αλλά, έτσι κι αλλιώς και στο τέλος του κύκλου, πάλι τα ίδια έκανες! Θα τον ήθελα λίγο πιο μεγάλο. Δε θα με πειράξει να έχει την ίδια ευτυχία και ηδονή, απλά θα ήθελα να με πληγώνει λιγότερο. Όταν το περίγραμμά του θα πέφτει πάνω στον έτερο κύκλο, θα αναβλύζει από τα παγκάκια πρωινή αύρα, τα γκαρσόνια θα σε κερνάνε, γιατί δε θα μπορούν να κάνουν αλλιώς, η σάλτσα θα είναι έτοιμη και η τηλεόραση στο σπίτι θα ανάβει συχνότερα. Όμως, ο μεσημεριανός ύπνος δε θα σου τσακίζει το στομάχι και ό,τι γλυκά έχεις στο σπίτι θα είναι με το μέρος σου, γιατί όλες οι γυναίκες "μαλακώνουν" με αυτές τις αηδίες. Θα μαζεύεις τραγούδια από τον κάμπο και θα τα ακούς ταξιδεύοντας. Και αν δε θα σου φτάνει όλο αυτό, θα έχεις μια γλυκιά μελαγχολία, τα αυτιά σου θα είναι υπερευαίσθητα και το τσιγάρο σου σαν πρώτα.  

Ο κύκλος μπορεί να σου δώσει απαντήσεις πριν ακόμα σκεφτείς τις ερωτήσεις, γιατί είναι Ζωή.

 

Πρώτος Ήχος

Ο Κεφάλας με πηγαίνει στα μουσεία τις Κυριακές. Και ο περδίς καμμιά φορά τρώει το υπόλοιπο σουβλάκι μου άμα δεν πεινάω άλλο.

Και γω νοιχτοχέρης γίνομαι σα γίνεις νοιχτοπόδα. Γιατί Μεγάλο με βλέπεις και είμαι σταλήθεια. Πο υλικό των κούρων είμαι φτιαγμένος και ξέρω να σκοτώνω όνειρα. Εγώ βάφω τα μάρμαρα άσπρα και αιώνια, και άμα ξεμείνω από βρωμόλογα, σου λέω πως σαγαπώ πολύ και βάζω και ουρίτσα γυριστή στο ύψιλον το τελικό.

Μα τώρα πια καινούργιο νακάλυψα φωνήεν όγδοο να πιπιλάω. Σου ξέφυγε μέσατην κιθάρα σου γάκη μου σαν της μανούλας το φιλάκι και το άκουσα για την αγάπη σου την πρώτη να μιλάει μενα γελάκι ατσούμπαλο και δυο «ναι αμέ», να κεντάει οροφές με ύμνους γενέθλιους και να ποτίζει καπνούς τακροδαχτυλάκια.

Κι είδα ματάκιαγκαθάκια
Σκαμμένα βαθειά μέσα
Στα ζαρωμένα κούτελα της καλοσύνης.
Έχει ήλιο Εδώ πάνου

Θάλασσες γαληνημένες
Φορτωμένες μουτράκια ξένα
Κύματα έτοιμα να σκάσουνε χαμόγελα
Μα έχουμε ακόμα.

Στου βάγγου τη γκριμάτσα
και στην κάθε ξανθιά γαμιόλα του πρωινάδικου
ματάκια Μαύρα, κι απτο φως πιο μαύρα,
για πάντα κλειστά, Ματάκια.

ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΣΑΣ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ

Αγνατεύω τα φώτα της πόλης που τρεμοπαίζουν εκει κάτω...

Στο λιμάνι του Πειραιά καράβια αραγμένα απο το χθεσινό απαγορευτικό περιμένουν
σαν ήρεμοι γίγαντες να ξεκινήσουν να οργώσουν τα πελάγα..

Και το Μάτι μου συνεχίζει παραπέρα... Να και το σπίτι του Βάκη!
Μεσά θα είναι και θα κοιμάται αγκαλια με την πυρηνική ιατρική του Κανδαράκη!

Λίγο πιο αριστερά πέφτει το μάτι μου στο Σ.Ε.Φ,
ώχ να και ο γάκης που εξοικειώνεται με την καινούρια του LAG..

Και λέω να περπατήσω λίγο παραπέρα να συναντήσω και τους άλλους...
Βλέπω την αρχή της Καβάλας.. αλλα με χωρίζει το όρος Αιγάλεω απο το σάκη!
Μα τι λέω? Βλέπω και τα Μέγαρα και ο σάκης μάλλον έχει υπηρεσία! Και το μάτι μου ίσα που
καταφερνει να δει τον πύργο ελέγχου!

Τον κάκη όμως σίγουρα τον έχω καθαρά! Σπίτι με την κιθάρα στα χέρια, το skype ανοιχτό
και οι μπουρμπουλήθρες να βγαίνουν ασταμάτητα απο τον αμουδερό βυθό του ενυδρύου του!

Ο λάκης που να είναι? Βριλλήσια? Δώμα? Καμαρίνι? Η γλυφάδα με το μοντελάκι του? Όπου και να είναι
τον βλέπω κι αυτόν!

Εγώ με το τσιπουράκι μου στο χέρι θεατής της ζωής κάθομαι και χαζεύω μπροστά στην αχανή τσιμεντούπολη και
σκέφτομαι τα κουρέλια!

Άραγε να είναι όλοι σπίτια τους η κάπου μαζεμένοι να πίνουν ποτάκι χαλαρό παρέα με καλή μουσική?

Δεν είμαι μαζί σας να τσουγράω το γυαλί, αλλα σίγουρα το μυαλό μου είναι εκεί και σας προσέχω απο ψηλά!

Όπου και να είστε, ΣΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΣΑΣ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ!!!

άλλος ένας "μικρός" από κάπου ξεφύτρωσε...

-έλα μικρέ,του είπε......πάρτο πρέφα επιτέλους,ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ.....αν δεν αλλάξεις εσύ πρώτα!

-δηλαδή μου λές ότι πρέπει να μάθω να κοιτάω τον κόσμο με άλλα μάτια;

μα έτσι το μόνο που θα καταφέρω είναι να αλλάζω τον κόσμο μου!

πώς αλλιώς μπορώ να αλλάξω εγώ;

εγώ δηλαδή δεν είμαι ακόμα έτοιμος για αυτό τον κόσμο ή αυτός ο κόσμος δεν είναι ακόμα έτοιμος για εμένα;

αν είναι έτσι....στα αρχίδια μου ρε φίλε,ας μην αλλάξει ποτέ.......(!!!!!)

είπε και έφυγε κλείνοντας την πόρτα.....

καλώς ήρθατε στο παλάτι των επιθυμιών!!!!

περάστε!!!

εσείς τι θα θέλατε;

ποιός είναι ο λόγος που ζείτε και αναπνέετε;

τι είναι αυτό που η καρδιά σας ποθεί για να "ξεδιψάσει";

τι είναι αυτό που αν το αποκτήσετε θα βρείτε...........

τι είναι αυτό που χρειάζεστε για να μπορέσει να σβήσει αυτή η φλεγόμενη επιθυμία,

που σας μιλάει με την γλώσσα των αγγέλων,

δεν σας αφήνει να κλείσετε μάτι τις νύχτες

και κάνει το μικρό μυαλουδάκι σας να φέρνει βόλτες και να κάνει σβούρες στα όνειρα;

τικ-τακ τικ-τακ τικ-τακ

εδώ θα βρείτε τα πάντα ,όλοι οι "θησαυροί" είναι εδώ....ξέρετε,έχουν περάσει όλοι από αυτό το μαγικό μέρος!

τικ-τακ τικ-τακ τικ-τακ

όλες οι επιθυμίες του ανθρώπου μικρέ μου πηγάζουν από τα μύχια της καρδιάς

εκεί είναι η έδρα τους εκεί γεννιούνται εκεί φωλιάζουν και από εκει εκδηλώνονται και "καθορίζουν" τρόπους, συμπεριφορές, φερσίματα και τολμώ να πω και βλέμματα, άλλες φορές άδεια και άλλες φορές γεμάτα,γεμάτα με το νερό των πέντε θαλασσών...........

τικ-τακ τικ-τακ τικ-τακ

από εκεί ξεκινάει το ταξίδι του το επιθυμητικό μου.....

......του ανθρώπου και ταξιδεύει μέχρι να δεί φως...........

εκεί επίσης έχουν μάθει και ξυπνάνε τα συναισθηματά μου,

εκεί κατοικεί η ψυχή μου......

εκείνη ξυπνάει πρώτη κάθε φορά που μαγεύομαι,

κάθε φορά που γεύομαι κάποια ομορφιά....

ΤΙΚ-ΤΑΚ ΤΙΚ-ΤΑΚ ΤΙΚ-ΤΑΚ

Αγαπημένε μου αναγνώστη καλησπέρα,

σήμερα ήταν μια ευχάριστη μέρα। Αντί να μπω όμως σε κουραστικές λεπτομέρειες και να σε ζαλίσω θα αναφερθώ μόνο στα καίρια। Σήμερα το πρωί με το που ξύπνησα αποφάσισα να διαγράψω το γάκη και τον θάκη। Γιατί; Πρώτον και κύριον γιατί είναι και οι δύο μουνόπανα (ξέρουν αυτοί)। Αλλά επίσης και για δύο πολύ απλούς λόγους। Ο γάκης έχει να γράψει από ξέρω γω πότε και ο θάκης γράφει όλο μαλακίες। Τσουτσέκια έχετε διορία μια βδομάδα για να μου αλλάξετε γνώμη αλλιώς ρουφήξατε και οι δύο।
Επίσης για σήμερα έχω να πω ότι ήπια έναν από τους καλλίτερους μεσημεριανούς καφέδες αφού βρήκα τον Περδί στο Γκάζι συμφωνήσαμε ότι η υπόθεση σήκωνε τσίπουρα και καταλήξαμε με μπύρες।
Στην υγεια σου λάκη και ξέρεις εσύ

ΤΕΛΟΣ

Σκεφτόμουν σήμερα πως άρχισαν όλα!!!
Κι όμως άρχισαν με ένα τέλος! Κι έτσι γίνεται πάντα! Για να γίνει μία αρχή πρέπει πρώτα να τελειώσει κάτι! Ότι κι αν είναι αυτό! Στην περίπτωσή μου μόλις είχαν τελειώσει οι ΠΥΞ ΛΑΞ την καριέρα τους σα συγκρότημα και είχαν κυκλοφορήσει το cd με τίτλο ΤΕΛΟΣ! Και αυτό το cd ήταν η αιτία και η πρόφαση για την πρώτη συνάντηση,("Mήπως έχεις το cd να μου το δώσεις να το αντιγράψω?") ,τον πρώτο καφέ,("Σ'ευχαριστώ πολύ που μου το έφερες"), το πρώτο φιλί("Πολύ καλό το cd, σ'ευχαριστώ που μου το δάνεισες")!

Βέβαια οι ΠΥΞ ΛΑΞ τελικά ξαναενώθηκαν, έκαναν και συναυλία και στο ενδιάμεσο είχα τελειώσει κι εγώ ως άνθρωπος! Το μόνο που έχω τώρα είναι να κάνουν τη συναυλία τους το καλοκαιράκι, να ξαναχωριστούν, να τελειώσει το κεφάλαιό τους μπάς και ξαναρχίσει το δικό μου!!

θάκης

Κάποιος είπε..

Κάποιος είπε πως η αγάπη σε ένα αστέρι κατοικεί..
Κάποιος είπε πως ο έρωτας για μιά στιγμή κρατά..
Ο άφρων είπε πως δεν υπάρχει θεός..
Ο Λεωνίδας Μολών Λαβέ..
Κι ο Μπερδί(κατα κόσμον λάκης) μου είπε ότι γράφω εδω μέσα ΜΟΝΟ για το στρατό!

Τι να γράψω φίλοι μου τη στιγμή που όλα μου τα ερεθίσματα απαρτίζονται απο τριχωτά δίποδα τα οπόια φέρουν αμφίεση χακί χρώματος και ζαλίζουν τον έρωτά μου, πρήζουν τα απόκρυφα μου και γεμίζουν ανούσια η επούσια την καθημερινότητά μου??

Και θέλω εδώ να προσθέσω κάτι το οποίο συζήταγα με το φίλο μας το σάκη μια μέρα που μου έλεγε ότι δεν μπορεί να διαβάσει μέσα στο στρατόπεδο και του είπα γιατί δεν γράφει καθόλου εδώ μέσα! Και είπε ο σάκης ''Ρε φίλε για να διαβάσω πρέπει να είμαι στο αναγνωστήριο, να αράζουμε σκαλάκια και να τον παίζουμε, να χαζεύουμε τις φοιτητριούλες και να πίνουμε τα ποτάκια μας το βράδυ''. Και έχει απόλυτο δήκιο φίλοι μου! Έτσι είναι! Πως να το κάνουμε!!

Τα καθημερινά μας ερεθίσματα είναι και αυτά τα οποία μας κάνουν να γράφουμε τις φιλοσοφίες μας εδω μέσα και γεμίζουν τις ατελείωτες συζητήσεις μας μαζί με την κατανάλωση αλκοόλ!

Συνεπώς θα συνεχίσω να γράφω για την καθημερινότητά μου! Αν με συγκινήσει πολύ κάτι άλλο, θα το δείτε αναρτημένο στη σελίδα ετούτη!

Στρ(ΠΒ) θάκης

Οικτίρμων και ελεήμων ο Κύριος

Οι άνθρωποι είναι για να σε εκπλήσσουν ή μάλλον για να ανατρέπουν τα πάγια και καθιερωμένα। Για να αποδεικνύουν ότι τα κενά βλέμματα κρύβουν μέσα τους κάποιες φορές πυρωμένες παλλόμενες καρδιές και να σε βγάζουν έτσι από την αλύπητη βεβαιότητα। Τη βεβαιότητα που είναι θάνατος όπως και η επανάληψη। Ένα σαξόφωνο παίζει μέσα στη νύχτα σε ρυθμούς δίσημους και επτάσημους και ανάμεσα κάνει παύσεις। Παύσεις γεμάτες ζωή μυστική, γεμάτες κρυφούς και υπόγειους ποταμούς, γεμάτες ποίηση। Δυνάμωσε τη μουσική (χωρίς ''σε παρακαλώ'')। Απλά δυνάμωσε τη μουσική και πέτα πάνω από τη λίμνη, αγνάντεψε πέρα στον κάμπο που είναι σπαρμένος με λουλούδια και με πτώματα। Κι ύστερα γύρνα στην επίφαση της πραγματικότητας, σε ανθρώπους που κάνουν το σταυρό τους πριν φάνε και συνάμα γύρνα σε ένα διονυσιασμό βγαλμένο από τρύπιους αυλούς και στραβά καλάμια, συριγμούς και κραυγές σπαρακτικές। Στο ενδιάμεσο στάσου για ένα λεπτό μετέωρος ανάμεσα στην αστική βουή και τη σιγή του κάμπου, στάσου όπως ακριβώς κοντοστέκεται ένα ανεπαίσθητο συννεφάκι καπνού ανάμεσα σε δυο χειλάκια πετροκέρασα για να εξαφανιστεί ύστερα ορμητικά, να καταποντιστεί μέχρι την τελευταία κυψελίδα। Να ποτίσει το αίμα με ουσίες ολέθριες και μάταιες, την επανάληψη, τη βεβαιότητα, την εξουσία και το θάνατο।
-Ουφ, τα έκανα όλα। Και μετά;
-Μετά πάρε αυτά τα δύο χειλάκια με το μετέωρο συννεφάκι καπνού και καρφίτσωσέ τα στον τοίχο απέναντί μου। Να τα βλέπω κάθε πρωί που ξυπνάω και να αναρριγά το φυλλοκάρδι μου, ποθώντας ανθρώπους γεμάτους πάθη। Και μετά φύτεψε με σε έναν τόπο που οι άνθρωποι είναι πράοι την ημέρα και κάνουν έργα μεγάλα και ωραία και το βράδυ πίνουν τσίπουρο και τζιν τόνικ και ξερνάνε απάνω στα πόδια των φίλων τους ποτά ανακατεμένα με γαστρικά υγρά και μικρά κομματάκια από την ψυχούλα τους και μετά ξημερώνει και ο γλυκός ελληνικός καφές μυρίζει σαν τον ερχομό της άνοιξης।

ΥΓ: Τις ευχαριστίες μου πρώτα στο Νίκο και το Γιώργο και μετά στις διάφορες τρίχες από την αμασχάλη μου που κατά καιρούς μου ζαλίζουν ταρχίδια

ΑΝΩτερότητα- ΚΑΤΩτερότητα

Τελικά η θητεία είναι ένας παράδεισσος!!!

Κάτσε μην βιάζεστε να πείτε τι μας λέει πάλι αυτός ο Θάκης..
Εδώ έκραζε κάτι πουτανίτσες και μας μίλαγε για τις χειρότερες του στιγμές και τώρα
μας μιλάει για παραδείσους?? Ναι αμέ!

Ο στρατός είναι ένας παράΔεισσος για όσους θέλουν να κάνουνα τη Διατριβή τους
σε κάθε είΔους ψυχικά ισσόρροπο (αν μπορούμε να το πούμε αυτό) και ανισσόρροπο χαρακτήρα! ΕΔώ θα βρείς τα πάντα!

Και εΔώ είναι το σημείο που θέλω να σταθώ λιγάκι παραπάνω παρατηρώντας τις Διάφορες καταστάσεις που ΔιαΔραματίζονται γύρω μου...
Ποιός είναι τελικά ανώτερος και ποιός κατώτερος σε τούτο εΔώ το μπουρέλο που με
έβαλαν να ζώ? Υπάρχει μήπως ισσότητα? (Για κανένα λόγο...)

Είσαι καλός στο να φτιάχνεις καφέΔες φίλε μου! οκ... Κάνε μόκο και συνέχισε έτσι τη Δουλίτσα σου φτιάχνοντας τα καφεΔάκια των φαντάρων και μη μιλάς..
Αν πάλι Δέν είσαι καλός στο να φτιάχνεις καφέΔες παραΔέξου ότι ο άλλος τους κάνει καλύτερα και σκάσε, η απλά προσπάθησε να τον ξεπεράσεις στην τέχνη του! Δεν είσαι χειρότερος αμα Δεν μπορείς, είσαι απλά καλύτερος αν απλά το παραΔεχτείς και το αναγνωρίσεις!
Επίσης αμα είσαι στην πρώτη κατηγορία μην το υπερηφανευτείς ποτέ σου γιατι θα βρεθεί μια μέρα ένα τσουτσέκι απο το πουθενά και θα στα μπουκώσει στο στόμα! Και τότε η πτώση θα είναι μεγάλη....

Αυτό είναι ένα απλό παράΔειγμα... Αν το πάρεις και το μεταφράσεις στην real life που λένε και στο χωριό μου θα Δείς οτι ισχύει σε πάρα πολλούς τομείς και για κάποιους λιγότερο στενόμυαλους θα μπορούσε να γίνει ευαγγέλιο!

Όλοι είμαστε καλοί σε κάτι, να το ξέρουμε, να το αναγνωρίζουμε στον ευτό μας χωρίς να γινόμαστε σπάζες για τους άλλους και ΠΑΝΤΑ να κρατάμε και την πισινή μήπως τελικά ΔΕΝ ειμαστε αυτό που νομίζουμε!

Με σεβασμό

Στρ(ΠΒ) Θάκης

Απόψε τουρτούρισε της γης το σπλάχνο και οι απανταχού γαμιόληδες φέραν μια σβούρα μέσα στο λευκό της καύκαλο.
Ο κεφάλας με μια δοξαριά του τσίγγλισε το χάρο και του μάτωσε τη μύτη μα δε τον λάβωσε, ίσα ίσα να τον εκνευρίσει κατάφερε. Περδής μετά του ξετυλήχτηκε - μίτος αριάδνιος, σχεδόν φυγόκεντρος και γυριστρούλας να του ζαλίσει τον πούτσο και μετά η δουλειά μου ήταν στρωμένη. Του τάκοψα τα δυο σακούλια και στα στόλισα γερακοκούδουνα κεφάλα μου στου δοξαριού την άκρα να λένε του κόσμου τις χαρές σαν τρέμουν οι κορδές σου και κλαίει ο καβαλάρης.

Πόσο υπέροχη είσαι? Μα πόσο πια και πόσο ακόμα?

Χάζεψα τον θάκη να ακυρώνει τη συνδρομή του για νεκρανάσταση και να πουλάει το χαρώνειο ναύλο για κοτοπουλάδες, σαν είδε ότι τρυπήξαν τα κουπιά του βαρκάρη. Και ο γάκης πίστεψε για μια στιγμή οτι είμαστε αρκετά μεγάλοι και έσταξε λίγο σαλάκι για να στρίψει την τσιγάρα του.

Τι άλλο κάνεις ομορφιά μου εκτός απτο να μοσχοβονάς?
- Φοβάμαι.

Και τι άλλο?
- Όταν μαφήνεις μόνη μου, ξεκινάω από μια λαθεμένη και τελείως αβάσιμη υπόθεση, την οποία αποδέχομαι αξιωματικά και πάνω σαυτή ξετυλίγω τη γλώσσα μου. Μετά κάθομαι ανακούρκουδα και περιμένω να γεννοβολήσω φρικιαστικές λεξούλες οι οποίες επιστρέφουν κυκλικά, μυσταγωγικά, αναγκαία σχεδόν και μου δροσίζουν τα μουτράκια.

Σαν τι δηλαδή?
- Όλες οι κωμμώτριες είναι κάβλες, ας πούμε.
- Υπάρχουν αυστηρά καθορισμένες εκφράσεις για να αναγγείλεις τον θάνατο κάποιου γνωστού προσώπου. Οι εκφράσεις αυτές έχουν καθοριστεί a priori.
- Οι δυσλεκτικοί είναι και γαμώ τα παιδιά.

Ο κάκης όταν βαρέθηκε να πλάθει μπαλίτσες τις μύξες του, του γάβγισε και μπλοφάροντας γέμισε το τεπόζιτο μόνο για το πάμε. Μας μάζωξε έναν έναν και αφού κουρντίξαμε πάνω στη φωνή του γάκη, παίξαμε όπως αρμόζει σαυτές τις περιστάσεις. Ξεκούρδιστοι. Απόψε, στης ζωής μας το all in.

http://www.youtube.com/watch?v=6-goA9-LV74

δεν ξέρω αν σου έχουν μιλήσει ποτέ για την παύση στην μουσική

άκου την έχει κάτι να πει,άκου την μαγεία της....

έχεις μιλήσει ποτέ τα λόγια της ψυχής με τα μάτια που κλαίνε ;

αυτό τον πόνο σε δίδασκε, αυτό τον καημό

είναι παιδί της ψυχής και του πόνου

γεννάται όταν και κάθε που είσαι μόνος σου και ξεσπάς

όπως το κενό στην ψυχή έτσι και αυτή στην μουσική

μα φέρνει συγκίνηση και αγαλλίαση

πόνεσε καρδούλα μου ,πόνεσε και χτύπα.....

σε μουσικές που δεν έχουν μέτρο

ταξίδεψε στα ταξίμια

στους μουσικούς δρόμους και στου μυαλού τα μονοπάτια

όχι σαν ''τους αλήτες'' αλλά σαν τους στεναγμούς που....

μέσα στα χρόνια γυρνούν και έρχονται από την Ανατολή

μέσα σε ένα άνεμο ζεστό και ξηρό που σαν περνά σε χαϊδεύει

φορτωμένος με κόκκους λεπτούς της ερήμου, Χασμίν

αυτή η άηχη μελωδία σου φέρνει τον καημό στα αυτιά σου

για να σε κάνει να ονειρευτείς

αυτά που δεν θα δεις και αυτά που δεν έκανες κτήμα σου

μικρό παραμυθάκι αρχινάς κάθε που χαράζει

μέσα στο μυαλό μου κάνεις την πίκρα στεναγμό....

μια μαγεμένη χώρα ,μια ανατολή.....

ένα χάραμα με ταξίμια και η φωνή

από τις προσευχές του Ιμάμη πάνω από έναν μιναρέ στην γη του προφήτη

και ο ήλιος ακόμη ανατέλλει στις καρδιές

και το ταξίδι είναι τόσο μακρύ

........μα που είναι η παύση ( ; )

Πουτανίτσες στα χακί

Δέν ξέρω απο που να αρχίσω και που να τελειώσω διότι τα συναισθήματα είναι πολλά
άσχημα και ανάμεικτα συνάμα..

Υπηρετώ κι εγώ όπως όλοι γνωρίζουμε πλέον στον Ελληνικό στρατό και διάγω αν γένει ως πιστός και φιλότιμος στρατιώτης.. Μόλις δύο μήνες βρίσκομαι σε αυτή την κατάσταση και
ομολογώ ότι τις τελευταίες 3 μέρες νιώθω χειρότερα ακόμα κι απο τότε που χώρισα!

Συνεχίζοντας να διαφωνώ πάντα με το φίλο μας με τη μεγάλη μύτη περί στρατιωτικής θητείας αρχίζω να καταλαβαίνω πως ο στρατός είναι μία κατάσταση η οποία σε μαθαίνει πως να είσαι άχρηστος, αχάριστος, φυγόπονος, ρουφιάνος και πώς θα ξεφύγεις από κάποιο ανώτερο μπαμπούλα! Δέν είναι λογικό να ξυπνάς στις 3 τα ξημερώματα για να πάς να σταθείς μπροστά απο μία αποθήκη πυρομαχικών η οποία ΔΕΝ έχει πυρομαχικά! δεν είναι λογικό να πας να στέκεσαι μέσα στο κρύο και το αγιάζι σε μία πύλη ντυμένος σα φορτωμένη γύφτικη λατέρνα, η στιγμή που όλη η περίφραξη του στρατοπέδου είναι πιο τρύπια κι απο τις φόρμες και τα σώβρακα του Κανάκη! Είναι ένα θέατρο του παραλόγου που σου γαμάει την ψυχολογία και σε κάνει άχρηστο!

Υποσημείωση : Αυτά είναι τα συναισθήματά μου και οι απόψεις μου τώρα που σταμάτησα να κάνω κάτι χρήσιμο, να μαγειρεύω και απλά κάθομαι και περιμένω την ώρα να περάσει για να πάω να φυλάξω άδεια κτήρια που τη σαβούρα που έχουν ούτε παλιατζής δεν έρχεται να τη σηκώσει!

Σε χρησιμοποιούν όσο θέλουν και στο τέλος σε πετάνε έξω χωρίς ένα ευχαριστώ...

ΕΡΜΟΥ

Δευτέρα βράδυ, σάκης,βάκης,γάκης,θάκης κλασσικά μαζευτήκαμε κέντρο για καμια μπύρα όπως συνήθως και αφού κάναμε μια βόλτα στα γνωστά στέκια και τίποτα δεν ανέπαυε τις ανήσυχες ψυχούλες μας αποφασίζουμε για άλλη μιά φορά περιπτερόμπυρα και υπαίθριο άραγμα! Που να πάμε που να πάμε...?? Πάμε ΕΡΜΟΥ λέμε να σαπίσουμε! Στο δρόμο προς τα εκέι πέφτει και η ιδέα να φέρουμε και την κιθάρα απο το αυτοκίνητο! Θεμιτό και τίμιο να τη φέρουμε παρέα με το μαντολίνο και αράζουμε σε μαρμάρινα σκαλάκια καταστήματος, του γνωστού Αθηναικού δρόμου πάντα! Παίζαμε κάμποση ώρα και όλη αυτή την ώρα πέρασαν διάφοροι περαστικοί! Μοναχικοί τύποι με τα ακουστικά στα αυτιά να ακούν τις δικές τους μελωδίες, ζευγαράκια χέρι χέρι να χαζεύουν τις βιτρίνες, κοριτσοπαρέες,αγοποπαρέες,τριχωτοί,κυριλέδες,τρέντυ,μεταλάδες, κουλτουριάρηδες,τεκνατζούδες και ένα σωρό άλλα τυπάκια! Και απο όλο αυτό το πλήθος βρέθηκαν να σταματήσουν να μας πούν 2 κουβέντες και να απολάυσουν λίγο απο τη μελωδική φωνή του γάκη και του βάκη μόνο 5 άτομα! Δεν αναφέρω τον αριθμό για να πώ ότι ήταν λίγοι, απλά για να συμπληρώσω σε αυτόν το ότι ήταν και οι 5 τους κατα 99,9% υπο την επήρεια ναρκωτικών! Όχι απο τα χοντρά... απο τα τα άλλα.. αυτά που λέει και το άσμα "Η λιτανεία του χασικλή"!!
Και όση ώρα ήμου εκέι και έβλεπα τους ανθρώπους να περνούν, να μας χαζεύουν και να θέλουν να σταματήσουν να ακούσουν, κανένας δεν το τόλμησε! Σταματούσαν στην απέναντι βιτρίνα με πλάτη προς εμάς,προσποιούμενοι ότι χαζεύουν τα ρόυχα,έτσι...για να ακούσουν 5 νότες! Το τόλμησαν μόνο οι 5 φίλοι μας που αναφέρω απο πάνω.. Όλοι οι υπόλοιποι αναρωτιέμαι τι φοβήθηκαν? Έναν κακό χαρακτηρισμό?Μήπως φανούν περιθωριακοί στους περαστικούς? Τι άραγε? Μήπως η ανθρώπινη επικοινωνία έχει γίνει πραγματικά δύσκολη στις μέρες μας?

Τι είναι αυτό που σε κάνει να σταματάς η και να μη σταματάς στον καλλιτέχνη στην ΕΡΜΟΥ να απολαύσεις τη μουσική του και να πεις δυό λόγια απλά?

Διπλωματούχος εμψυχωτής

Ξυπνάς το πρωί και έχεις ήδη καταλάβει τα πάντα। Έχεις καταλάβει ότι έκανες λάθος και ότι είσαι ο μεγαλύτερος μαλάκας στον κόσμο, είσαι ένας πεθαμένος προοδευτικός, ένας νεκραναστημένος συντηρητικός। Σου αρκεί μια φράση για να αρχίσεις να μιλάς, σου αρκεί μια εξυπνάδα για να το παίξεις ρήτορας। Οι αθώοι μπουνταλάδες σε κοιτάνε με το βλέμμα της συγκατάβασης και εσύ θες να τους περιφρονήσεις, να κατουρήσεις στις ψυχές τους και να χέσεις στους τάφους τους αλλά δε μπορείς। Δε μπορείς γιατί σε νοιάζει τι θα πει ο κόσμος। Θες να είσαι καλός και να σε παινεύουν και ξέρεις ότι είναι μάταιο και δεν πρόκειται ποτέ να γίνει। ''Είσαι καταδικασμένος'' είπε ο σοφός αγοραφοβικός δάσκαλος, ''είσαι καταδικασμένος να έχεις εραστές ή εχθρούς, δεν υπάρχει ενδιάμεση κατάσταση για σένα''। Και νιώθεις πολύ μόνος επειδή είσαι τελείως μόνος και είναι κρίμα που παντού περισσεύεις। Και θες να πιάσεις τους φίλους όλους και να τους βάλεις σε μια τεράστια αγκαλιά αλλά χτυπάει το τηλέφωνο και ξεχνιέσαι και πρέπει να το παίξεις κοινωνικός και ευγενικός , πράγμα που είσαι άλλωστε। Είσαι βαθύτατα ευγενικός και ας λες μαλάκα και άντε γαμήσου απλά οι άλλοι δεν σε καταλαβαίνουν। Κανείς δε σε καταλαβαίνει, μερικοί μόνο σε αγαπάνε, με εκείνο το μοναδικό τρόπο που η αγάπη χαρίζεται। Είναι γνωστό ότι η αγάπη χαρίζεται, σπαταλιέται σε ανθρώπους που δεν την αξίζουν, μοιράζεται απλόχερα σε ανθρώπους σεξουαλικά πεινασμένους που δεν καταλαβαίνουν।
Μιλάς πολύ ωραία και το ξέρεις, ο προφορικός λόγος είναι το φόρτε σου, σου αρέσει να λες। Αλλά δεν έπρεπε νε της μιλήσεις γιατί μόλις πεις την πρώτη λέξη όλα αλλάζουν, λες πράγματα που έχουν ειπωθεί εκατό χιλιάδες φορές και σε απομακρύνουν αμέσως από αυτό που αισθάνεσαι, περιγράφεις αυτό που αισθάνεσαι κι αμέσως αρχίζεις να αισθάνεσαι το αντίθετο, κυνηγάς τις λέξεις που θα σου εξασφαλίσουντην ευτυχία και θα σε υποχρεώσουν να ζήσεις ευτυχισμένος διαλέγοντας με προσοχή τις παρέες σου। Τελικά δεν έπρεπε να της μιλήσεις ποτέ μικρέ ψεύτη, έπρεπε μάλλον να γυρίσεις μια ταινία σαν ρομαντικός γνησίως κομπλεξικός, σαν τον Αλμοδόβαρ και τον Γούντι Άλεν। Η κάβλα όμως ξεχύλιζε ορμητικά από τα μηνίγγια σου, μην αφήνοντας επιλογές।
Ζεις τη δική σου ιστορία μαστοράκο και νομίζεις ότι ''κάτι συμβαίνει'' ξεχωριστό και ιδιαίτερο, δε μπορείς να καταλάβεις ότι είσαι μέσα στο σωρό κι ας διαβάζεις φιλοσοφία και ας μιλάς ωραία। Η πραγματική ζωή κυλάει ανελέητα και ξεγυμνώνεται εκεί που δεν το περιμένεις και σε αφήνει σύξυλο। Σε τρομάζει σχεδόν η ορμή της άνοιξης και οι χυμοί της εφηβείας, οι ασυγκράτητες δυνάμεις της φύσης που άλλο να μιλάς γι΄ αυτές και άλλο να τις βλέπεις μπροστά σου ολόρθες ωσάν φαλλούς έτοιμους να διαπεράσουν το κρανίο σου από το ένα αυτί στο άλλο και να σου ψιθυρίσουν βροντόφωνα ότι εσύ δεν είσαι γιαυτά, ότι όσοι μιλάνε πολύ ζουν λίγο। Τώρα πλέον δεν τρομάζεις σχεδόν, τρομάζεις στα σίγουρα και νιώθεις λειψός....Συγγνώμη, διάλειμμα για φαϊ , φάγαμε ήπιαμε συνεχίζουμε
Ήθελες να μιλήσεις για λουλούδια που ανθίζουν μέσα σε καρδιές; Ήξερες όμως ότι λουλούδι που ποτίζεται φαίνεται। Ήθελες να μιλήσεις για αγκαλιές που περικλείνουν τους φίλους; Καλύτερα άστο γιατί αυτοί θα σε διαβάσουν। Ήθελες να δώσεις την καρδιά σου ολόκληρη να τη βαστάνε δυο χεράκια; Καλύτερα σκάσε।
Νιώθεις μόνος γιατί είσαι μόνος। Η μοναξιά είναι καλός σύντροφος ή όχι;Είναι σίγουρα άσκηση είπε ένας από τους ανθρώπους που σε οδήγησαν στην ενηλικίωση। Είναι άσκηση η μοναξιά όπως και η σπουδή όπως και η ξενιτιά। Φαντάσου δηλαδή τι πούτσα είναι να σπουδάζεις μόνος στην ξενιτιά। Και η άσκηση σε τι ωφελεί;Ε, με την άσκηση μαθαίνεις। Μα δε θέλω να μάθω, η άγνοια είναι ευτυχία। Ψέματα λες, δε σε ενδιαφέρει και τόσο η ευτυχία। Ή μάλλον σε ενδιαφέρει σε θεωρητικό επίπεδο, στην πράξη γουστάρεις απεγνωσμένα επιτυχία। Ξέρεις.... δόξα, φήμη, γυναίκες, λεφτά।
Ξημερώνει η επόμενη μέρα και ο ήλιος λάμπει και βλέπεις ανθρώπινα πρόσωπα και ηρεμείς και η ανάσα σου δε ζορίζεται πια να βγει όπως χθες το βράδυ। Όποιος δεν είναι κακός είναι σίγουρα καλός και έχεις πλέον μια ελάχιστη αισιοδοξία γιατί ο άνθρωπος πέρα από ψυχή είναι και μια ευαίσθητη νευροχημική ισορροπία και εσύ σήμερα το πρωί έχεις πιει καφέ και ο ήλιος λάμπει।

κλέβω τις λάμψεις απ΄τα όνειρα της νύχτας τα όμορφα και στολίζω το σκοτάδι μου για να με δει....

τα λέει η ζωή καλά και εμείς τα μαθαίνουμε μέρα με τη μέρα

ανοίγουμε τα μάτια μας κάθε πρωί και γνωρίζουμε τον κόσμο

ο χρόνος κυλά ο κόσμος γυρίζει...αλλάζει...μεταμορφώνεται....αλλά....

τι κι αν αλλάζουν οι εποχές μικρέ μου η ψυχή του ανθρώπου δεν αλλάζει

χάθηκες μικρέ ταξιδιάρη (;) και κουβαλάς στην πλάτη μόνο εικόνες απ΄τα ταξίδια σου

πότε βουνό με πλαγιές απότομες πότε κοιλάδες και κάμποι απέραντοι

πότε θάλασσες φουρτουνιασμένες πότε θάλασσες γαληνεμένες

πότε η ψυχή μας ραγισμένη...άλλοτε σιμά μας όμορφα πρόσωπα με......

μάτια που γελάνε ,πότε άραγε να κλαίνε (;)

για πες μου μικρέ μου,κάτι όμορφο ,δεν θέλω πια αυτά τα σύννεφα...

που μόνο βροχή φέρνουν στον ουρανό μου.

μίλα μου για τις αψιλές κορφές που καμαρώνουν το κορμί της

μίλα μου για τις απέραντες γλυκιές θάλασσες που βρέχουν την αγκαλιά της

μίλα μου για τους βυθούς που κρύβει αχ ποιος βουτάει εκεί για να χαθεί στις ομορφιές και στα σκοτάδια που είναι κρυμμένα στης ψυχής και στου κορμιού της τα κρυφά τα μονοπάτια τα υγρά.

"της δάφνης φύλλα θα μασήσω σαν την Πυθία

και αφού πλαγιάσω και γλυκά ονειρευτώ

τα μέρη αυτά όπου ποθώ θα επισκεφτώ

και σαν σκιά θα φτάσω εκεί

και απ΄τα λακάκια της νερό απ΄την Κασταλία

γουλιά γουλιά θα σκύψω θα πιώ

και αφού ταξίδι κάνω και εκεί ξημερωθώ

πάλι πίσω θα με βγάλει ο δρόμος να γυρίσω

μα το νου και τη λαλιά μου θα έχω χάσει

μικρό παιδί στην αγκαλιά της θα γίνω αν βρεθώ" .

μα είναι η φωνή που ακούω στο σκοτάδι....μη λες πολλά θα κουραστείς στο τέλος....

θέλω τα μάτια του ήλιου να στεγνώσουν τη νωπή αυτή γη

να βγούμε ξυπόλυτοι να τρέξουμε,να μην υπάρχει τίποτα που να μας κάνει το βήμα μας βαρύ 

σήμερον των υδάτων αγιάζεται η φύσις

ωραία κάθονται τα χριστούγεννα στα μπαλκόνια και κοιτάζουν μέσα, το παλιό μπαούλο με τα προικιά της γιαγιάς και τις ζωγραφιές της ξαδερφούλας στο ψυγείο και μεις κάναμε κεφαλάκι ξημερώματα.

σαν το χιόνι πέφτει η φρίκη στο γιακά σου και κάθεται δες.
φριχτός κεφάλας, φριχτός περδής, φριχτός γιωργάκης, φριχτός δημής, φριχτός τεούλης.

Μα γω τα διάβασα όλα όσα είχα. Τώρα που δεν καίγομαι να γράψω έργα σπουδαία και που ο oldfield μέπεισε ότι we're never going to get to france μπορώ να κάθομαι εδώ δίπλα σου να γράφω για νεράκια μιας και η γη σαν θεά Γαία είναι η μεγάλη γονιμοποιός δύναμη, που γεννά τα πάντα με τον εναγκαλισμό του βρέχοντος Ουρανού.

σε θυμάμαι σε στήλες ηράκλειες κρεμασμένη, απτη μία να ορίζεις που τελειώνει ο Κόσμος, και απτην άλλη να σκάβεις κολυμβήθρες να μας πλένεις τα ποδαράκια με δάκρυα παχιά και μυξούλες τρικυμίες. Στάσου νανέβω στο χειλάκι σου το πάνω, να φωνάξω τους φίλους μου να κατέβουμε στα μπούτια σου τάσπρα εν χορώ θηβαίες κόρες να χτυπάμε τα κεφάλια μας, να σκίζουμε τα ρούχα μας να κλαίμε τον αδερφό σου και να παρακαλάμε όπως ταφεί και τιμηθεί. Άσε με να σε πάρω μαζί μας στο Σούνιο στη Σερένα μέσα να μας καμαρώσεις πομπή διονυσιακή και μετά πέφτουμε μπλουμπ στο πέλαγο και το βαφτίζουμε ό,τι (αναφορικό λέμε) σου καβλώσει.

άχου μας χαζεύω σε Καρχηδόνες, Κυρήνες, Βυρητούς και πλατύ το χαμόγελό μου ξεχύνεται και σκίζει τα μάγουλά μου ρυτίδες σαν μας ξεβράζει έναν-έναν

καλός πια κεφάλας, καλός περδής, καλός γιωργάκης, καλός τεούλης, φριχ.. α μωρέ, καλός είναι.. καλός δημής.

---------------------------------------------------------------------
ΒΤW. Όντως ανεβάζουμε τραγωδία. Πρόβες γίνονται κατόπιν συνεννόησης στο θεατράκι όπισθεν του Αγίου Νικολάου, τέρμα Ασκληπιού στα εξάρχεια. Οι οντισιόν έχουν αρχίσει, αιτήσεις και περαιτέρω πληροφορίες στους συντάκτες. Η τραγωδία που ανεβαίνει είναι η Αντιγόνη του Σοφοκλή.