Όφις σκέτος και να τσούζει

Ένα από τα προβλήματα που άρχισα να αντιμετωπίζω μετά την εφηβεία μου, άκουγε στο όνομα "συνειδητοποίηση" ή απλά, προσδιορισμός του ίχνους μου στο Ν-διάστατο χώρο. Το πρόβλημα απέκτησε μεγαλύτερη ένταση μετά την εξοικείωσή μου με την επιτάχυνση Coriollis και την ενασχόληση με τις τηλεπικοινωνίες, φυσικά άσχετα με το ζήτημα, αλλά ικανά (και όχι αναγκαία) ερεθίσματα.

Η όλο και μεγαλύτερη προσέγγιση ή αντίληψη της γνώσης - αλήθειας από τον ανθρώπινο παράγοντα, οδηγεί μονοσήμαντα στην όλο και μεγαλύτερη συνειδητοποίηση της ανεπάρκειάς του, με συνέπειες απρόβλεπτες πολλές φορές. Έτσι και το μηδενικό διάνυσμα των Ν συνιστωσών: διαθέτει δυνητικά ένα σωρό συνισταμένες, έχει τόσες επιλογές(!), αλλά δυστυχώς γι' αυτό, όλες αλληλοαναιρούνται! Και σα να μην έφτανε αυτό, το μέτρο του είναι μηδέν! Ένας επαναλαμβανόμενος στροβιλισμός, ένα χαρούμενο τίποτα... Η συνειδητοποίηση της "εγκληματικής" αξιωματικής κατάστασης του ανθρώπινου εγκεφάλου, μας έχει παρακινήσει σίγουρα στη σύναψη ανθρώπινων σχέσεων, οικογενειών, φίλων. Τώρα εύστοχα θα παρατηρήσει κάποιος: μια φιλία, ένας έρωτας, από την παιδική ηλικία κιόλας, δεν επαφίεται περισσότερο στην καρδιά παρά στο μυαλό; Έτσι πρέπει να είναι, ή τουλάχιστον και να το νιώθω έτσι, ελπίζω να μην είναι κάτι διαφορετικό! Με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, μπορούμε να προχωρήσουμε στο μαθηματικό ανάλογο: πόσα πράγματα χωρίζουν δύο ανθρώπους; Πόσες "γέφυρες" πρέπει να χτιστούν προκειμένου να ταυτιστούν δύο άνθρωποι ομοούσια και αδιαίρετα; Πόσα σημεία υπάρχουν στο ευθύγραμμο τμήμα ΑΒ με άκρα τα Α, Β; 'Απειρα!!! Όσο μικρή και απειροστή και να είναι η απόσταση δύο σημείων, τα ενδιάμεσα σημεία είναι άπειρα! Βάλ' το καλά στο κεφάλι σου: η ανεπάρκεια των ανθρώπινων σχέσεων δε θα μηδενιστεί ποτέ! Με αυτή θα προχωράμε σε όλη μας τη ζωή... Τί; Αυτό λέγεται γοητεία; Αν και πρόχειρη εκτίμηση, θα ήθελα πολύ  να την πιστέψω. Το αν θα την οικειοποιηθώ ασυνείδητα ή συνειδητά ίσως δε το μάθω ποτέ... και σε αυτό το α-συμπέρασμα θα ήθελα να καταλήξω: η πορεία μας στη ζωή, η μετακίνηση του ίχνους μας στο διαβαθμισμένο σύστημα του χωροχρόνου, ίσως δε μπορεί να αλλάξει  τίποτα στην τελική, ή και να αλλάξει κάτι, θα αφορά μια ασήμαντη ετεροσυσχέτιση με έναν πεπερασμένο αριθμό ανθρώπων που το πολύ - πολύ να οδηγήσει σε μια μεγαλύτερη "ουρά λάμψης" του άστρου μας, προτού χαθεί απότομα από το οπτικό πεδίο ενός εξωτερικού παρατηρητή. 

Αν υπάρχει κάποια άλλη προοπτική, είναι λογικό να χαθεί ανάμεσα στα παραμύθια για μικρά παιδιά και άλλες ιστορίες...   

Κολύμπα ψυχή κοτρώνα μου στω μαθιώ σου το μουσκίδι

Για μια στιγμή είδαμε το μπάσιμο του χινοπώρου να ξετυλίγεται από κορφοκεφαλάκια ζαλισμένα προς βραχιολάκια σαστραγάλους ατσούμπαλους, περνώντας πάναπο γυμνές μαυρισμένες κοιλίτσες και λακκάκια που δε λεν να στεγνώσουν, και το χαιρετήξαμε με σπαστά αγγλικά προς πούλμαν σκανδιναβικά πλήρη μέθωπα ξανθιά και βλεμματάκιανήσυχα.

Σύραμεπειτα και κινήσαμε κουφάρια, χορμιά καμμένα σαν από ύπνο γερμένα, μπύρες κιομίχλες ποτιζμένοι, φριχτών μυστηρίων μεταλαβώντες και κρυώσανε τα σβέρκα μας στο βραδυνόν αέρα, τυφλώσανε τα μάτια μας πλυμμηρισμένα κάβλες και δε μπορούν να δούν σωστά.

Να δούν πως κιαν μου μιλάς, κιαν σακούω, οι πατεράδες μας για πρώτη φορά πιάσαν πέτρα κιατσάλι και τη φωτιά για να χτίσουν όπλα δαμάσανε. Πάνω απτις κούνιες μας, τις γδικιές τους κοιλιές γιομήσανε κιύστερα αγκαλιάσαν μας. Τι πριν λαλήσουμε και πριν λογάκια φτύσουμε, πρωθίς φονιάδες βαφτιστήκαμε. Κιότι δε μπορεί η γλώσσα και ο Νούς να πούντο, μπορεί η μάχαιρα και η καμπάνα η γαιμάτη η αργή.

Μπορεί ο θεούλης όλα καλά να τάφτιασε και να τα όρισε σε μέρες εφτά, αλλά την όγδοη μέρα έπιασε δουλειά ο διάολος, κιακόμα νακατώνει! Κιαν πιάνουν λοιπόν τα χεράκια μας, κιαν ξέρουμε πολλά να φτιάχνουμε και Πόλεις να σηκώνουμε, καλύτερα και με μεράκι πιότερο ξέρουμε να γκρεμίζουμε και να χαλούμε. Τους θεούς μας τους φτιάξαμε να σκοτώνουν και να φτύνουν φωτιές και δε μας μένει παρά να τους σκοτώσουμε μια και καλή εμπαίζοντες σαρκαστικά δημιουργούς και δημιουργήματα, ανύμπορα έτσι κ αλλιώς να θεωρηθούν από μυαλά παρθένα και λοβωτόμου αμόλυντα.

Βέβαια, συ Μικρούλα είσαι και δε χωράνε 'γιατί' στο σπίτι μας. Είσαι Μικρούλα κιέχεις νυχάκια δάκρυα χρυσά φεγγάρια. Είσαι Μικρούλα και οι λέξεις δε φτάνουν να πούνε πολλά για την πάρτη σου και ο Κόσμος μεγάλος και φοβερός είναι μπροστά σου, κι έτσι δεν έχω να κάνω παρα να σαγαπώ πολύ.

Πώς λύνουνται τα σχέλια των αθρώπω μαθάκια; Και τα δικά σου πως λύνουνται; Πώς κλίνεσαι μαθάκια όταν πλαντάζεις καιγεσαι;

Περιμένω δάκρυα ποτάμια να πνίξουν τον Πύθωνα, κιέπειτα χτίσω σοι Μαντείον.. Μούσκεμα.

Παχιά ποτάμια μπούτια ώμορφα σε πνίξουν και σε ξεβράσουν.. Αφροδίτη.

Ανάβω το κηροπήγειο
γεμίζω τα ποτήρια
με λεξούλες και σκέψεις
στήνω παιχνίδι!

Πέφτω και σηκώνομαι
από τα απόνερα πετάω στα όνειρα

Τριγυρίζω,
στου νου τα μονοπάτια,
γυρεύω το λόγο και αρνούμαι
να πω πως για όλα....

Γράφω,
πάντα στις λέξεις κοιτάω ανάμεσα
να δω τις εικόνες που ψάχνω

Ξέρω...
...να κρύβω...
...να ξεχνώ...
...να αλλάζω...
...και σαν παιδί που είμαι έχω μάθει να γελώ