ΕΡΜΟΥ και lapin house γωνία

"Θάκη, καπου στην κατ'ανάγκη φιλοσοφική αναζήτηση που επιβάλλει το ύφος του κηροπήγειου λόγου, χάνεις την λογική και προφανή απάντηση, η οποία είναι οτι δεν σταμάτησε κανένας (νηφάλιος) γιατί πίστεψε ότι θα χρειαζόταν να αφήσει κανένα ευρώ και οι καιροί εισί χαλεποί! Κακή επιλογή δρόμου,παιδιά..."

Τάδε έφη ο χρήστης εΥΑΚΙ ύστερα απο τη δημοσιευσή μου στις 1Ο Ιανουαρίου με τίτλο ΕΡΜΟΥ...

Τι άλλαξε κυρίες και κύριοι μέσα σε 4 μήνες και πλέον κλείνει η ίδια οδός στο ίδιο σημείο από τον κόσμο που μαζεύεται??

ΡΕ ΛΕΣ ΝΑ ΒΓΗΚΑΜΕ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ???

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Θυμάμαι τον καιρό που πήγαινα στο κατηχητικό είχαμε συζητήσει μία φορά ένα θέμα με βάση την προσευχή κτλ κτλ κτλ... Μέσα σε όλα αυτά είχε ειπωθεί και το θέμα της ευχαριστίας στην προσευχή! Να ευχαριστούμε το Θεό για όσα έχουμε και ύστερα να ζητάμε.....

Ίσως λίγο γραφικά τα απο πάνω η ανούσια για κάποιους! Απλά θα ήθελα να κάνω μία σύγκριση με την καθημερινότητα που ζούμε στις μέρες μας και πόσο ξεχνάμε τα πάντα μέσα απο τους ταχύτατους ρυθμούς της ζωής μας। Κάνουμε άραγε μία μικρή παύση να αναλογιστούμε τη ζωή μας, το παρόν που ζούμε και το παρελθόν που ζήσαμε? Να δούμε πόσο όμορφο είναι σε σχέση με όλες τις ιστορίες που ακούμε καθημερινά για τους γύρω μας, απο την τηλεόραση, απο γνωστούς, απο τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε καθημερινά!

Δοκίμασα να το κάνω σήμερα το μεσημέρι και σχεδόν τρόμαξα! Υπάρχουν ένα εκατομύριο λόγοι για να νιώθει ο καθένας απο εμάς τυχερός και θα έπρεπε να ευχαριστεί τους γύρω του! Απο την πρώτη ημέρα που ήρθαμε στη ζωή μέχρι και το σήμερα που ακόμα αναπνέουμε και είμαστε αρτημελήείς ξυπνάμε κάθε πρωί! (άντε έστω μεσημέρι)

Απο τη μεριά μου το να αρχίσω να μοιράζω δεξιά κι αριστερά ευχαριστώ δεν μπορώ να το κάνω και εκ των πραγμάτων και επειδή θα με περάσουν για τρελό, απλά νομίζω ότι αν αλλάξω εγώ και όλοι μας την οπτική που αντικρίζουμε την καθημερινότητά μας ίσως ο κόσμος να γίνει ένα βηματάκι καλύτερος με μιά απλή λέξη που κάποιοι ντρεπόμαστε να την πούμε...

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Το αυτοκινητάκι

Κοίταξα το ρολόϊ μου βιαστικά κρατώντας το μεγάλο σάκο στο χέρι και στην
άλλη τις σακούλες με τα σουβενίρ.

"Τρέχα, το χάνουμε το καράβι" φώναξα, κι αυτός έστριψε προς τα πίσω και μπήκε σε ένα ακόμα μαγαζί με τουριστικά! Περίμενα λίγα λεπτά, αλλά αυτός το χαβά του! "Κάτσε να πάρω και ένα τελευταιο δώρο για την κοπέλα μου και φύγαμε, προχώρα εσύ", μου φώναξε καθώς κοιτούσε τα ατελείωτα ψιλολοΐδια του μαγαζιού! Μέσα στα νεύρα έφυγα τρέχοντας για το λιμάνι όταν αντίκρυσα το Blue star να μπαρκάρει απο την προβλήτα!

Τον μαλάκα λέω, εξ' αιτίας της γκόμενάς του, το χάσαμε το καράβι, λες και θα τη σώσει ένα σκατολοΐδι απο το νησί, και χάνω και το εργαστήριο αύριο στη σχολή. Κάθησα σε ένα παγκάκι και τον περίμενα έτοιμος για καυγά ως που τον βλέπω να κατεβαίνει ατάραχος προς το λιμάνι σα να μη συμβαίνει τίποτα! Κι εκεί αρχίζει η λογομαχία η ατέλειωτη, "και είσαι έτσι" και "είσαι γιουβέτσι" και άλλα διάφορα γλυκανάλατα μέχρι που ηρεμήσαμε αφού στο ενδιάμεσο είχαμε εξαντλήσει κάθε πιθανό τρόπο αποχώρησης απο το νησί! Η λύση ήταν μία! Άραγμα στην κοντινή παραλία μέχρι το επόμενο πρωί που θα ερχόταν πάλι το καράβι!


Πήγαμε στην παραλία, αφήσαμε τα πράγματα κι εκεί ανοίγει μια μικρή σακούλα και μου δίνει μία μινιατούρα του αγαπημένου μου αυτοκινήτου σε κλίμακα 1:1.000.000.... Και μου λέει "Αυτό για σένα"...Τότε σκέφτηκα "Δεν είναι δυνατόν να χάσω το εργαστήριο και όλες τις δουλειές που έχω για ένα πλαστικό σουβενιράκι, δεν είναι δυνατόν!!" Άλλα το να τσαντιστώ ήταν πλέον ανούσιο.


Αράξαμε στην παραλία, κάναμε το μπάνιο μας, ενοχλήσαμε ολους τους λουόμενους παιζοντας ρακέτες, έννοείται πως στα πλαίσια του "θάρρος η αλήθεια" ζητήσαμε απο όποια κοπέλα μας γυάλισε να μας βάλει αντιηλιακό στην πλάτη, χαζέψαμε όλους τους... επιδέξιους...!!! Μέχρι που κατά το σούρουπο πήραμε φαγητό και μπύρες και γυρίσαμε στην παραλία για ύπνο! Και πίανουμε την κουβέντα παρέα με τις μπύρες και τελειωμό να μην έχει! Είπαμε τα πάντα!Για όλη μας τη ζωή,

τις πρώην, τις νυν, τις επόμενες, μεθεπόμενες κ.ο.κ, για τα σχολεία, για τη Μαρία, την Εκκλησία, για κάθε αμαρτία και όποια νέα εμπειρία! Μέχρι που ξημέρωσε και ήταν ώρα να πάρουμε το καράβι μπας και φτάναμε κάποια στιγμή στα σπίτια μας!

Σε όλη τη διαδρομή στο καράβι ανταλλάξαμε πέντε κουβέντες το πολύ αφού την υπόλοιπη ώρα χαροπαλέυαμε μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας! Φτάσαμε με τα πολλά στον Πειραιά, χαιρετηθήκαμε και πήρε ο καθένας το δρόμο του!



Τελικά το εργαστήριο το έχασα μιας και κόπηκα απο απουσίες, αλλα μικρό το κακό τελικά μιας και το πηρα το άλλο εξάμηνο, όμως το πλαστικό αμαξάκι είναι ακόμα πάνω στη βιβλιοθήκη μου εδώ και χρόνια για να μου θυμίζει το χαμένο καράβι και την αξέχαστη νυχτα εκέινη.. γιατί ...

"όσα ατελέιωτα διαβάσματα και να κάνεις, όσα εργαστήρια και να περάσεις, όσα καράβια και να χάσεις εξ' αιτίας τους, όσο και να βλαστημας για τους μαλάκες φίλους σου, μια βραδυά μαζί τους δε συγκρίνεται με ΤΙΠΟΤΑ"