Ένας πίνακας...

μεμψίμοιρες ψυχές και έρημα κορμιά που ακολουθούν τον δύσβατο δρόμο για τις άγονες και στείρες κοιλάδες|δρόμοι παρασέρνουν αυτό το κορμί στους χαλεπούς καιρούς της ιστορίας,τους κόμπους που έδεσε ο χρόνος στην κλώστη του λύνουν|δεμένα μεταξύ τους από την θλίψη που με ένα πρόσωπο χλωμό κρούει κρατώντας ρυθμό σε αυτό τον κόσμο τον απάνεμο για να πορεύεσαι κωπηλατώντας μέρα με τη μέρα....νύχτα με τη νύχτα,ασταμάτητα μικρό καράβι χωρίς σημαία|καλό ταξίδι κορμί μου,μου φώναζε καθώς απομακρυνόμουν η ψυχή μου|κεφάλι με μάτια νεκρά που το μόνο που απέμεινε είναι να κοιτάν τον ουρανό ψάχνοντας να βρει αν κρύβετε η ελπίδα πίσω από τα σύννεφα|χείλη στεγνά και ματωμένα μπορούν να τραγουδάνε μόνο μια λεπρή προσευχή για την ελπίδα....έμεινε μόνο η υπομονή|αυτή ξέρει τον δρόμο και αυτή έχουμε μόνο να μας στρίβει το τιμόνι για να φθάσουμε στο τέλος|κλείστε ματάκια,χείλη μου σφραγίστε,ψυχή μου με άφησες για να ζήσεις αιώνια,μακριά, μακριά από.......για να μείνεις αγνή και μου έδωσες μαζί με τις ευχές και μια κατάρα.........

ΤΙΓΡΗΣ ΜΕ ΑΡΧΙΔΙΑ ή ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΕ ΤΙΓΡΗ ;

Hey beastie boy,τι λέει, όλα καλά; Τι θα έλεγες να πάμε καμιά βόλτα στο παρόν;

Δεν θα το έψηνες για μια βόλτα να τα πούμε; Από ψηλά είναι όλα καλά και πέρα από τούς ανθρώπους ακόμα και τα προβλήματα φαίνονται μικρά, ψήστο...παίζει να πετύχεις και τον εαυτό σου εκεί κάτω.

OK!...το ψησες, λοιπόν κράτα τιμόνι και όχι νευρικά γκάζια, έτσι....οδήγαα. Τί λέει θα ακούσουμε τίποτα; Το ψησα, μου είπα και μπήκε λίγο μπίτ....μουσική που θα έλεγες....άλλαξε το ρε μαλάκα μπερδιιιιί! So fuck off και το δυναμώνω. Λοιπόν τι τρέχει με την πάρτη σου δικέ μου,όλο λακούβα και κακό....γαμήθηκες....

Τι να κάνω ρε μαλάκα ο δρόμος μου καταλήγει κάθε τρεις και λίγο σε κενά. Έλα σκάσε λίγο τώρα και άκου.... Λοιπόν για πες, πότε ένιωσες τελευταία φορά ότι ο δρόμος που οδηγάς να είναι γεμάτος λακούβα και κακό;....πότε έπεσες τελευταία φορά στο κενό σου;

Αλήθεια πότε πιστεύεις ότι κολύμπησες πρώτη φορά στη μικρή ζωή σου; Όταν έκανες τα πλίτσι πλίτσι στην θάλασσα;

Νομίζεις....κολύμπα στα σκατά τώρα...χαααα.....άαα και μη χεστείς επάνω σου επειδή σάστισες ή που δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα.....ξέρεις....πνίγηκες φίλος!!

Λοιπόν κλάπα, άκου!δεν λέω καλό είναι να το βουτάς, καλό είναι να το βρέχεις ...ναι και ολονών το μουνί ήταν και είναι υπέροχο....και μπλα μπλα μπλα...όλα κομπλέ θα τα κάνεις και τα ποτά θα πληρώσεις για τα κορίτσια που θα θες να στο δώσουν με σκοπό εσύ να τους το επιστρέψεις στο χέρι. Ορίστε κυρία μου τα ρέστα σας!

Αλλά πάντα κάτι κάνεις λάθος...μην παραπλανείσαι...

ΠΡΟΣΕΧΕ ΜΑΛΑΚΑ ΠΩΣ ΟΔΗΓΑΣ ΕΤΣΙ

.....τα φρένα που σε κάνουν μάγκα είναι στο κεφάλι σου

......thats the brakes.....thats the brakes............

Αυτό πάθαμε όλοι μαλάκα, στην αρχή ( νομίζεις ότι ) όλα πάνε καλά ....και γαμώ σου λέεεεεεωωωω! Γυρνάς από εδώ και από εκεί....δώθε......κείθε....όπως σας αρέσει να λέμε.

Ώπαααα ξαφνικά κοιτάς γύρω σου...κοιμόσουν...δεν το είχες καταλάβει και τώρα ξυπνάς και έκπληκτος και έχεις μπει σε μια κατάστα που έχει κολλήσει νεκρή μπροστά στα μάτια σου....

Καλά ε, είναι και γαμώ εδώ πάνω. Όντως όλα φαίνονται πιο μικρά....μου φαίνονται κομπλέ ξέρεις. Τί γίνεται όμως με τον μαλάκα τον τίγρη....που έχω μέσα μου όταν ξημερώσει και κατεβούμε κάτω;;;

Τι θα γίνει όταν ο ήλιος σταματήσει πάλι να λάμπει;;;;;

Ξαναγεννήσου από τις στάχτες σου πριν τις πάρει μακριά ο αέρας και χαθείς .

Την ώρα που τη βρέχεις

Δεν είναι τέλεια αυτή η ώρα άραγες?

Η ώρα που τη βρέχεις... Περιμένεις με λαχτάρα έχοντάς την βουτηγμένη μέσα στο λαχταριστό λευκό εύγευστο υγρό και κάνεις υπομονή μέχρι να νιώσεις την ηδονή που θα σου προσφέρει στο τέλος...

Την ώρα που επαναλαμβάνεις την παλλινδρομική κίνηση για να τη μουσκέψεις καλά ετσι ώστε να φτάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα που θα σε λυτρώσει και θα σε κάνει στιγμιαία λιγάκι πιο χαρούμενο... Φυσικά και αναφέρομαι σε μία υπέροχη λαχταριστή φέτα απο τσουρέκι γεμιστό με σοκολάτα το οποίο βουτάς στο ποτήρι σου με το γάλα και ανυπομονείς να γευτείς το σύνολο σε όλο του το μεγαλείο!

Έτσι κι εγώ βουτάω την πένα μου στο μελάνι να γράψω τις δικές μου αμπελοφιλοσοφίες, προβληματισμούς και σκέψεις να σας μεταδώσω και να μοιραστώ μαζί σας αυτά τα οποία έχει το μπέρδεμένο μου μυαλό!

ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ ΝΑ ΕΧΩ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΥΠΟΜΟΝΗ ΝΑ ΜΕ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ!!!

θάκης

περιμένοντας τον θάκη να βουτήξει την πέννα του σε μελάνι

αλήθεια θάκη, σε ποιας παλιάς πληγής ταυλάκι μελάνι θα ζητήξεις?

πού θανοίξεις κρατήρες να λούζονται μέσα οι όμορφες στσαγάπης τα γυμνάσια - κρατήρες να χύσεις Κασταλίες?

άραγε σε νησιά ηφαίστεια τι σε κέρδισε του πάθους η σταλίτσα να γεννήσεις ανέμους και τραγούδια?

για μήπως πο γλήγορου γοφού το σπερμοβόλι θα βουτήξεις νάχου ιστορίες οι κάμαρες κι οι σάρκες σημάδια πο δοντάκια?

για στης βλακείας τη χαραμάδα, στο ζεστό κόλπο της μπούρδας θα ενδυθείς σάκο αμνιακό να κάνεις πλάτσα πλούτσα, παρακαλώντας για κοιλόπονους και συστολές?

σε κολυμβήθρα μέσα βούτα, κολυμβήθρα πέντε στοάς έχουσα, Βηθεσδά και τάραξε τα νερά αυτής, να μας λούσει με νεράκια, να μας δροσίσει τα μουτράκια να ξεστραβώσουνε και ναμαστε πάλι όλα τα παιδάκια αγαπημένα.

κ ύστερα σας γράψω Τραγωδίες, τα ονόματά σας φέρουσες. Για τον κάκη, Κωμωδία πάντως. μαύρη. κ άραχνη !

Οδηγός της ξεσκολισμένης εξυπνάδας είναι πάντα η τύφλα

Η θεμελιωδέστερη των ερωτήσεων είναι πάντα το γιατί।Γιατί; Ρωτώντας και μόνο, ακόμη κι αν δεν έχεις αξιόλογες απαντήσεις (που σίγουρα δεν έχεις), οδηγείσαι σε σκέψεις και σε τρόπους σκέψης μακριά από τη διαφήμιση, μακριά από τα καθιερωμένα και επιβαλλόμενα। Τώρα αν αυτές οι σκέψεις σε φέρνουν και πιο κοντά στην πραγματική ζωή είναι μια άλλη ιστορία। ''Γιατί διάλεξες εμένα;'' σε ρωτάει και δε μπορείς να της απαντήσεις στα μούτρα ότι ''εσύ με διάλεξες μωρή ηλίθια''। Εσύ με διάλεξες με το ξιπασμένο υφάκι σου, που κοίταγε υπεροπτικά την περήφανη παιδικότητά μας, εσύ με διάλεξες όταν κοίταγες με το ταπεινό σου βλέμμα όλο απορία τη θορυβώδη ευφυία μου। Και τώρα θες να σου απαντήσω γιατί σε διάλεξα εγώ। Καλά με κοροϊδεύεις; Εσύ δεν περιέφερες αυτό το κορμί σαν γνήσια και διονυσιακή κατάφαση της ζωής της ίδιας; Πως να μπορέσω εγώ ο έρμος να σχολιάσω το κενό σου βλέμμα μπροστά σε αυτή την αφροδίσια φρενίτιδα, μπροστά σε αυτό λίκνισμα που καλεί σε βαθιά και ουσιαστική ανθρώπινη επικοινωνία, σε επάνοδο στην αρχαία και στοιχειακή ενότητα; Θα μπορούσα να συνεχίσω να αραδιάζω προϊόντα κλεψίτυπης φιλοσοφίας και βαθειάς συσσωρευμένης κάβλας αλλά νομίζω ότι ο Ευάγγελος, που μάλλον πρώτος από εμάς αναγνώρισε ότι δεν διαλέγουμε αλλά μας διαλέγουν είναι πλέον αρμόδιος να μιλήσει για λακάκια σχηματιζόμενα απάνω σε γυναικεία κορμιά και για τη βαθειά και ουσιαστική μέσω της ανταλλαγής των σωματικών υγρών επικοινωνία.

;

Αναρωτήθηκες ποτέ,τι σε κρατά σε αυτή την πόλη;

Άρα ποιος έχει να πει μια ιστορία για τον τόπο που μεγαλώσαμε...

Που γυρνάει η σκέψη σας;

''Στο νυχτέρι που ξεμείναμε απόψε όνειρα γίναμε

και μες το μυαλό θα τρυπώσουμε των άλλων και θα γυρνάμε,

θαρρείς πως ψάχνουμε κάτι να βρούμε

κάτι που το αφήσαμε σε κάποιο παλιό όνειρο

μες το μυαλό κάποιου σε ένα βράδυ μακρινό από αυτό.......''

http://www.youtube.com/watch?v=RD6bQyHFHyE

Σύζευξη διαρκείας

Η μουσική ήταν πάντα το πρόσχημα γιατί είναι γνωστό άλλωστε ότι ο βαθύτερος σκοπός της τέχνης είναι να βγάλεις γκόμενα। Έτσι λοιπόν στη μικρή μου ενασχόληση μέχρι τώρα οι φιλοδοξίες μου περιορίζονταν στο να κάνω ό,τι θα μου άρεσε να ακούσω ως ανεπτυγμένος ακροατής και στο να αποφύγω όσο το δυνατόν ό,τι με εξόργιζε। Αυτά

καθ' ἐκάστην ἡμέραν αὐτοαναλίσκεται ὁ βίος καὶ μέρος αὐτοῦ καταλείπεται ἔλαττον

Υπάρχει μια ιστορία για έναν παλιό βασιλιά του Βυζαντίου, τον Νικηφόρο Φωκά।Από σόι ευγενών ο Νικηφόρος έγινε στρατιώτης και έφτασε να γίνει μέχρι και στρατηγός με νίκες πολλές και κατορθώματα στα πεδία των μαχών που λίγο μας ενδιαφέρουν। Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Νικηφόρος ήταν πολύ ασκητικός και αφού έμεινε χήρος πολύ νέος ορκίστηκε αγαμία για το υπόλοιπο του βίου του και οι ιστορικοί της εποχής παραδίδουν ότι είχε έντονο πόθο να μονάσει। Έλα όμως που δεν τα είχε υπολογίσει καλά। Πεθαίνει ο προηγούμενος αυτοκράτορας, ο Νικηφόρος επιστρέφει στην Πόλη για τα διαδικαστικά, βλέπει την αυτοκράτειρα Θεοφανώ και παθαίνει το κοκομπλόκο το ίδιο, μιας που η Θεοφανώ ήταν μια καύλα όρθια και της προτείνει να την παντρευτεί। Άλλο που δεν ήθελε αυτή αφού ο Νικηφόρος ήταν ο καλλίτερος για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της। Την παντρεύεται λοιπόν ο έρμος και γίνεται αυτοκράτορας। Αυτό που δεν έχουμε αναφέραι ως τώρα είναι ότι ο Νικηφόρος είχε πνευματικό τον θρυλικό άγιο Αθανασίο τον Αθωνίτη και μάλιστα του είχε δώσει ένα μεγάλο μέρος των λαφύρων της ανακατάληψης της Κρήτης για να πάει στον Άθω και να φτιάξει ένα μοναστήρι, τη μονή της Μεγίστης Λαύρας, όπου θα πήγαινε και ίδιος να μονάσει μετά το πέρας της εκστρατείας। Έχουμε ήδη πει όμως τι έγινε μετά την εκστρατεία। Ο Νικηφόρος έγινε βασιλιάς αλλά συνέχισε να ζει σαν ασκητής, κοιμώμενος στο πάτωμα, ντυμένος με τρίχινο ράσο και ενδίδοντας βέβαια κάθε τόσο στα θέλγητρα της Θεοφανώς φορτωμένος τύψεις γιατί θυμόταν τους όρκους που είχε δώσει। Συνέχισε να θέλει να μονάσει αλλά κάθε φορά που το αποφάσιζε έδινε και μια νέα αναβολή γιατί είχε δουλειές να κάνει και δε μπορούσε να αφήσει τη διοίκηση της αυτοκρατορίας στον κάθε βλάκα και είχε έργο να παραδώσει και μάχες να δώσει και αφού τα τελείωνε όλα αυτά θα πήγαινε στο μοναστήρι που έχτιζε ο Αθανάσιος। Και τελικά συνέβη το μοιραίο। Ο στρατηγός που δεν νικήθηκε από κανένα στρατό νικήθηκε από ένα μουνί। Η Θεοφανώ τα έφτιαξε με τον ανηψιό του , που ήταν και ωραίο παιδί ενώ ο ίδιος ήταν ασκημάνθρωπος, τον δολοφόνησαν άνανδρα και πούστικα και ο ανηψιός έγινε αυτοκράτορας। Άρα λοιπόν βρες τι είναι αυτό που θες και κάνε το πριν να είναι αργά। Είναι μερικές φορές που δεν ξέρεις και δε μπορείς να αποφασίσεις γιατί η ζωή κυλάει γρήγορα και έχεις υποθέσεις να διεκπεραιώσεις και μετά θα βγάλεις το πρώτο εισιτήριο για τον τόπο που σε αναπαύει, έχεις υποσχέσεις να τηρήσεις σε ανθρώπους που σου φέρθηκαν καλά και μετά θα στραφείς σε αυτούς που γλυκαίνουν την καρδιά σου, έχεις πτυχία να πάρεις και μετά θα γράψεις τραγούδια, έχεις δόξα πολύ να δρέψεις και μετά θα ανέβεις στις βουνοκορφές। Και στο τέλος φτάνει η στιγμή που διαπιστώνεις ότι τέλειωσαν τα ψέματα και δεν πήγες ποτέ στον τόπο που σε ανέπαυε, δε βρέθηκες με τους ανθρώπους που λαχταρούσες, δεν έγραψες τα τραγούδια, δεν ανέβηκες στις βουνοκορφές και δε μπορείς πλέον να κάνεις κάτι। Μάθε να ξεχωρίζεις την καλή δουλειά από τη μεγάλη δημιούργια

Στην αρχή του τραγουδιού

Αχ, στην αρχή των τραγουδιών

το αχ είναι γραμμένο.

Είναι γλυκό είναι πικρό

είναι κι ονειρεμένο.

Αχ συ που φεύγεις, πού τραβάς

πού πας και ξεμακραίνεις.

Ώρες, στα ρυάκια χάνεσαι

κι ώρες, στα όρη βγαίνεις.

Αχ, τα τραγούδια είν' ευχή

και πάρε την μαζί σου.

Στ' αρώματα, στα χρώματα

στις μουσικές χαρίσου.

Στίχοι: Κώστας Γουδής

 

Αχ η ζωή ένα ταξίδι είναι....

Σαν έρθει η μέρα το σώμα ταξιδεύει

στα μέρη τα όμορφα αυτού του κόσμου

μα σαν ανταμώσει με τη νύχτα εκεί στο σούρουπο

το βάζει μπρος και κεινάει η ψυχή η καρδιά και ο νους

και ταξιδεύουν σε τόπους που φως πρωτοπερπάτησε και άφησε

Εσείς που τόπο και πατρίδα την γη βαφτίσατε

και ταξίδι είναι η ζωή σας μακρί ,μερόνυχτα,

να μάθετε στα όμορφα να κάνετε τις στάσεις σας

και κάτω από τον ίσκιο τον πλούσιο των φτωχών πάντα να ανταμώνετε 

να λέτε τα τραγούδια με τη λάλια που έχετε όταν μίλατε στα όνειρα

Άντε και είναι μεγάλο το ταξίδι θέλει υπομονή,θέλει και να το στολίζεις με λέξεις

και σκέψεις παρμένες μία μία από τις εποχές του χρόνου

Τα ποιήματα είναι κτήματα ακριβά και η ζωή πλούσια σε λόγια

γι’αυτό μικρός αυτός που δεν έμαθε να ακούει τον λόγο και τη φώνη του άλλου

κανείς που μιλάει μόνος του στη σιωπή δεν είναι λογικός ,

μα άτυχος αν αυτό του απέμεινε.........

Στο χαώδες, στο ωκεάνειο, στη γελοιοποίηση και στην όποια αλλοφροσύνη

Αν και ποτέ δεν υπήρξα μικρός θυμάμαι σε εποχές που ήμουν νεώτερος, ανθρώπους και εμπειρίες που τότε ήταν ολοσδιόλου φυσικές και τωρά φρικιώ με την ανάμνησή τους και μόνο। Πολύ χαρακτηριστικό και εντελώς παράλογο για τους εκτός θεουσάτου παράδειγμα είναι αυτό με τον πνευματικό μου στο γυμνάσιο। Ως γνήσιος θεούσος πήγαινα συχνα πυκνά για εξομολόγηση, κάτι που δρούσε και αρκούντως ψυχοθεραπευτικά μέσα στο καταπιεστικό περιβάλλον της οικογένειάς μου। Αυτά μέχρι το σημείο που ο έρως με χτύπησε στο δόξα πατρί। Χωρίς να εξετάσουμε τα πως και τα γιατί και το αποτέλεσμα (που ήταν να μείνω με το πουλί στο χέρι) φτάνουμε στην επίμαχη σκηνή: ο μικρός φίλος μας πηγαίνει στο ναό και ζητά - άκουσον άκουσον - άδεια από τον πνευματικό για να την πέσει στο μεγάλο έρωτα της μικρής ζωής του। Και ελάχιστη εξοικείωση αν έχει κάποιος με τους ανθρώπους τους λεγόμενους ''της εκκλησίας'' καταλαβαίνει ότι η η κατάφαση ήταν κάτι παραπάνω από αδύνατη। Αλλά μετά ήρθε το δώρο έκπληξη! ''Μικρέ μου φίλε γιατί είσαι τόσο ερωτευμένος και ριγά το φυλλοκάρδι σου και θες τόσο πολύ να πεις γλυκανάλατες αηδίες και να της κρατήσεις το χεράκι; Γιατί τρελαίνεσαι τόσο στη θέα του προσώπου της και θες τόσο να κατακτήσεις το άγουρο κορμάκι της; Σκέψου την νεκρή। Σκέψου πως θα είναι πεθαμένη, με τα σκουλήκια να την κατατρώνε, με τις σάρκες που εσύ ποθείς να έχουν γίνει μια άμορφη μάζα।'' Μετά ακολούθησαν διάφορα άλλα περί αιωνιότητας και αφθαρσίας της ψυχής αλλά ο μικρός μας φίλος είχε μείνει αποσβολωμένος। Αν πω στην παρούσα φάση ότι η εμπειρία αυτή με έχει σημαδέψει ανεπανόρθωτα θα ήμουν υπερβολικός। Σίγουρα πάντως ξέρω ότι η ζωή συνεχίστηκε και μετά από αυτό με τον τρόπο εκείνο που άλλοτε σε στέλνει στον ουρανό και άλλοτε σε καταποντίζει। Οι εμπειρίες διαδέχτηκαν η μία τη άλλη αφήνοντας κατά διαστήματα περιόδους ξηρασίας। Αρχής γενομένης λοιπόν από την ξηρασία, που κράτησε πολύ ήρθαν εποχές θωπείας και ξηρασίας πάλι και τσάμπα καύλας και ξηρασίας ξανά και ξανά। Και κάθε φορά κοιτώντας πίσω παρατηρούσα τις αλλαγές στον πιτσιρικά εκείνο το μικρομέγαλο και γελούσα με τα ημερολόγια που τότε έγραφε και γνώριζα ανθρώπους και ζούσα μια ζωή συμπυκνωμένη που δε μου άφηνε χρόνο να σκεφτώ, γιατί ενδεχομένως είσαι ευτυχισμένος μόνο όταν δεν έχεις χρόνο να το σκεφτείς। Και αφού δεν είχα χρόνο για τη δική μου σκέψη και ζητωκραύγασα όνειρα ξένα αλλά και αλλότρια στο ενδιάμεσο και ζώντας πάντα στον αυτόματο όπως οι ορδές των αφανισμένων που ζουν απλά και μόνο επειδή η ζωή έχει το πικρό γνώρισμα να ριζώνει βαθιά μέσα στον άνθρωπο, χωρίς να ελπίζουν ανάπαυση και σωτηρία από τίποτα, γεύτηκα και άλλες εμπειρίες γνήσιες και βαθειές και απαγορευμένες και επίπλαστες। Συνέχιζα όμως να αντικρίζω τον κόσμο με απορία μιας που δεν είχα βρει μια μεγάλη αλήθεια να με ζεστάνει। Οι σκέψεις γυρνάνε συνέχεια ένα γύρω μέσα στο κεφάλι μου και κάποιες φορές ο μέσα εαυτός μου δακρύζει και κλαίει με αναφιλητά και οι ερωτήσεις συνέχεια με τριβελίζουν για το ποιός αξίζει περισσότερο। Η Γυναίκα που θα μπορούσε να μου δώσει πολλά και ξέρω ότι ανάμεσα στα χειλάκια του αιδοίου της έχει τον κόσμο ολόκληρο και το παλλόμενο κορμί της είναι ικανό να με σύρει σε σκοτοδίνη τέτοια που να ξεχάσω ακόμα και τον Φίλο। Τον μεθυσμένο φίλο που θα έχυνε και το αίμα του για τους Φίλους। Η Γυναίκα που οι λέξεις, πολύφερνες και βγαλμένες από μελέτη χρόνων δειλιάζουν μπροστά στην όψη της και εκφυλίζονται σε διφθόγγους ατάκτως ερριμένους। Η Γυναίκα που με μιαν υποψία μόνο βλέμματος μου λέει όλες τις κουβέντες και μου καταρρίπτει όλες τις θεωρίες। Και μετά η γνώση ότι τη Γυναίκα, το Φίλο και εμένα θα μας φάει όλους το μαύρο χώμα και μια βαθειά απογοήτευση μπλεγμένη με λύτρωση για την προσωρινότητα των πραγμάτων।

Αδέλφια μου σας φιλώ

ΖΩή

Μικρέέέέέέέ

Έι μικρέ πιτσιρικά

άκηηηηη ναι ναι εσύ αγόρι μου!

Εσύ που με κοιτάς όλο απορία και σμίγεις τα φρύδια σου

Ακόμα δεν ξεκίνησες και θαρρείς ότι αυτή........και την έχεις πιάσει από τα όμορφά της πλεύρια

Την γλεντάς και γεύεσαι τους οπιούχους χυμούς της

αυτούς της χαράς και της λύπης

από τα απόκρυφα σημεία του κορμιού της και την θωπεύεις

και με πινέλα και μπογιές φανταχτερές κεντάς το ποθητό της κορμί

το κορμάκι από λακκάκι σε κορφή και πάλι πίσω

και η ηδονή σου τρυπάει το στενό σου μυαλουδάκι

και το αδειάζει και το σκορπά και το μουδιάζει

και αυτό πατά τη μία εδώ και την άλλη εκεί .......στ' απέραντα.......στ' ανείπωτα......

και σαν πέσει κάτω νάτo σηκώνεται και ψάχνει και απλώνει ρίζες σ'αυτό τον κόσμο ψάχνει

ψάχνει κάπου βαθιά να βρει το κατάλληλο μέρος για να στεριώσει.....

Έμαθα να μην βάζω τελεία...ίσως να ξεμάθω

αλλά όχι μέχρι να καταλάβω πού είναι ο τόπος μου

Όφις σκέτος και να τσούζει

Ένα από τα προβλήματα που άρχισα να αντιμετωπίζω μετά την εφηβεία μου, άκουγε στο όνομα "συνειδητοποίηση" ή απλά, προσδιορισμός του ίχνους μου στο Ν-διάστατο χώρο. Το πρόβλημα απέκτησε μεγαλύτερη ένταση μετά την εξοικείωσή μου με την επιτάχυνση Coriollis και την ενασχόληση με τις τηλεπικοινωνίες, φυσικά άσχετα με το ζήτημα, αλλά ικανά (και όχι αναγκαία) ερεθίσματα.

Η όλο και μεγαλύτερη προσέγγιση ή αντίληψη της γνώσης - αλήθειας από τον ανθρώπινο παράγοντα, οδηγεί μονοσήμαντα στην όλο και μεγαλύτερη συνειδητοποίηση της ανεπάρκειάς του, με συνέπειες απρόβλεπτες πολλές φορές. Έτσι και το μηδενικό διάνυσμα των Ν συνιστωσών: διαθέτει δυνητικά ένα σωρό συνισταμένες, έχει τόσες επιλογές(!), αλλά δυστυχώς γι' αυτό, όλες αλληλοαναιρούνται! Και σα να μην έφτανε αυτό, το μέτρο του είναι μηδέν! Ένας επαναλαμβανόμενος στροβιλισμός, ένα χαρούμενο τίποτα... Η συνειδητοποίηση της "εγκληματικής" αξιωματικής κατάστασης του ανθρώπινου εγκεφάλου, μας έχει παρακινήσει σίγουρα στη σύναψη ανθρώπινων σχέσεων, οικογενειών, φίλων. Τώρα εύστοχα θα παρατηρήσει κάποιος: μια φιλία, ένας έρωτας, από την παιδική ηλικία κιόλας, δεν επαφίεται περισσότερο στην καρδιά παρά στο μυαλό; Έτσι πρέπει να είναι, ή τουλάχιστον και να το νιώθω έτσι, ελπίζω να μην είναι κάτι διαφορετικό! Με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, μπορούμε να προχωρήσουμε στο μαθηματικό ανάλογο: πόσα πράγματα χωρίζουν δύο ανθρώπους; Πόσες "γέφυρες" πρέπει να χτιστούν προκειμένου να ταυτιστούν δύο άνθρωποι ομοούσια και αδιαίρετα; Πόσα σημεία υπάρχουν στο ευθύγραμμο τμήμα ΑΒ με άκρα τα Α, Β; 'Απειρα!!! Όσο μικρή και απειροστή και να είναι η απόσταση δύο σημείων, τα ενδιάμεσα σημεία είναι άπειρα! Βάλ' το καλά στο κεφάλι σου: η ανεπάρκεια των ανθρώπινων σχέσεων δε θα μηδενιστεί ποτέ! Με αυτή θα προχωράμε σε όλη μας τη ζωή... Τί; Αυτό λέγεται γοητεία; Αν και πρόχειρη εκτίμηση, θα ήθελα πολύ  να την πιστέψω. Το αν θα την οικειοποιηθώ ασυνείδητα ή συνειδητά ίσως δε το μάθω ποτέ... και σε αυτό το α-συμπέρασμα θα ήθελα να καταλήξω: η πορεία μας στη ζωή, η μετακίνηση του ίχνους μας στο διαβαθμισμένο σύστημα του χωροχρόνου, ίσως δε μπορεί να αλλάξει  τίποτα στην τελική, ή και να αλλάξει κάτι, θα αφορά μια ασήμαντη ετεροσυσχέτιση με έναν πεπερασμένο αριθμό ανθρώπων που το πολύ - πολύ να οδηγήσει σε μια μεγαλύτερη "ουρά λάμψης" του άστρου μας, προτού χαθεί απότομα από το οπτικό πεδίο ενός εξωτερικού παρατηρητή. 

Αν υπάρχει κάποια άλλη προοπτική, είναι λογικό να χαθεί ανάμεσα στα παραμύθια για μικρά παιδιά και άλλες ιστορίες...   

Κολύμπα ψυχή κοτρώνα μου στω μαθιώ σου το μουσκίδι

Για μια στιγμή είδαμε το μπάσιμο του χινοπώρου να ξετυλίγεται από κορφοκεφαλάκια ζαλισμένα προς βραχιολάκια σαστραγάλους ατσούμπαλους, περνώντας πάναπο γυμνές μαυρισμένες κοιλίτσες και λακκάκια που δε λεν να στεγνώσουν, και το χαιρετήξαμε με σπαστά αγγλικά προς πούλμαν σκανδιναβικά πλήρη μέθωπα ξανθιά και βλεμματάκιανήσυχα.

Σύραμεπειτα και κινήσαμε κουφάρια, χορμιά καμμένα σαν από ύπνο γερμένα, μπύρες κιομίχλες ποτιζμένοι, φριχτών μυστηρίων μεταλαβώντες και κρυώσανε τα σβέρκα μας στο βραδυνόν αέρα, τυφλώσανε τα μάτια μας πλυμμηρισμένα κάβλες και δε μπορούν να δούν σωστά.

Να δούν πως κιαν μου μιλάς, κιαν σακούω, οι πατεράδες μας για πρώτη φορά πιάσαν πέτρα κιατσάλι και τη φωτιά για να χτίσουν όπλα δαμάσανε. Πάνω απτις κούνιες μας, τις γδικιές τους κοιλιές γιομήσανε κιύστερα αγκαλιάσαν μας. Τι πριν λαλήσουμε και πριν λογάκια φτύσουμε, πρωθίς φονιάδες βαφτιστήκαμε. Κιότι δε μπορεί η γλώσσα και ο Νούς να πούντο, μπορεί η μάχαιρα και η καμπάνα η γαιμάτη η αργή.

Μπορεί ο θεούλης όλα καλά να τάφτιασε και να τα όρισε σε μέρες εφτά, αλλά την όγδοη μέρα έπιασε δουλειά ο διάολος, κιακόμα νακατώνει! Κιαν πιάνουν λοιπόν τα χεράκια μας, κιαν ξέρουμε πολλά να φτιάχνουμε και Πόλεις να σηκώνουμε, καλύτερα και με μεράκι πιότερο ξέρουμε να γκρεμίζουμε και να χαλούμε. Τους θεούς μας τους φτιάξαμε να σκοτώνουν και να φτύνουν φωτιές και δε μας μένει παρά να τους σκοτώσουμε μια και καλή εμπαίζοντες σαρκαστικά δημιουργούς και δημιουργήματα, ανύμπορα έτσι κ αλλιώς να θεωρηθούν από μυαλά παρθένα και λοβωτόμου αμόλυντα.

Βέβαια, συ Μικρούλα είσαι και δε χωράνε 'γιατί' στο σπίτι μας. Είσαι Μικρούλα κιέχεις νυχάκια δάκρυα χρυσά φεγγάρια. Είσαι Μικρούλα και οι λέξεις δε φτάνουν να πούνε πολλά για την πάρτη σου και ο Κόσμος μεγάλος και φοβερός είναι μπροστά σου, κι έτσι δεν έχω να κάνω παρα να σαγαπώ πολύ.

Πώς λύνουνται τα σχέλια των αθρώπω μαθάκια; Και τα δικά σου πως λύνουνται; Πώς κλίνεσαι μαθάκια όταν πλαντάζεις καιγεσαι;

Περιμένω δάκρυα ποτάμια να πνίξουν τον Πύθωνα, κιέπειτα χτίσω σοι Μαντείον.. Μούσκεμα.

Παχιά ποτάμια μπούτια ώμορφα σε πνίξουν και σε ξεβράσουν.. Αφροδίτη.

Ανάβω το κηροπήγειο
γεμίζω τα ποτήρια
με λεξούλες και σκέψεις
στήνω παιχνίδι!

Πέφτω και σηκώνομαι
από τα απόνερα πετάω στα όνειρα

Τριγυρίζω,
στου νου τα μονοπάτια,
γυρεύω το λόγο και αρνούμαι
να πω πως για όλα....

Γράφω,
πάντα στις λέξεις κοιτάω ανάμεσα
να δω τις εικόνες που ψάχνω

Ξέρω...
...να κρύβω...
...να ξεχνώ...
...να αλλάζω...
...και σαν παιδί που είμαι έχω μάθει να γελώ