και γεννηθήτω φως . . .

Κοίτα τι σούναι καμμιά φορά κένα παραμυθάκι που μας μάθανε το στοιχειώσαμε μύθους και κατάρες το τυλίξαμε μυστικά ψιθύρους, αράχνες υφάντρες κείπαμε στο φεγγάρι το στολίσει χλωμάδες και δροσούλες. Νάσου που ρίζωσε και πέταξε μπουμπούκια μυρωδάτα μέσαπο μυαλά μυστήρια, καρκιούλες σκοτεινές και βάλθηκα να το βαφτίξω. σύμβολα το ζώσω, νογήματα μεάλα, μπας και σας πείσω οτι ο Κόσμος από σας κρατιέται κιοτι σεις τον σπρώχνετε και πάει. φωτιά ποκείνη που δεσβήνει σας φωτίσω τις λεξούλες ποκείνες τις πρώτες που γραφτήκαν να διαβάστε λίγο πριν τυφλωθούν τα ματάκια σας. φωνούλα να κράξετε τόνομά σας νακουστεί πριν ξεχάσετε πως σας λένε. σας γυμνάσω τα μπρατσάκια τους Ουρανούς βαστήξετε να νιώστε μεγάλοι και σπουδαίοι λίγο πριν πέσουν να σας πλακώσουν.

ἡ Κηρ (τῆς Κηρός) = η θεά του θανάτου ή της μοίρας, όθεν το πεπρωμένον, ο θάνατος, ο όλεθρος. Κηριτρεφείς άνθρωποι = οι τρεφόμενοι μετά της Κηρός.
Κηραίνω = καταστρέφω, κεραϊζω
κηρεσσιφόρητος = ο φερόμενος υπό των Κηρών (= των Μοιρών)
το Κῆρ (του κῆρος, συνηριμένο εκ του κέαρ) = η καρδιά
κήροθι = από καρδιάς, με όλη μου την καρδιά
ο κηρός = ο κηρός των μελισσών, κήρινθος = τροφή των μελισσών
το κήρωμα = παν κατασκευασμένον εκ κηρού

κηρύσσω (παθ. μέλλοντας: κηρυχθήσομαι) = αγγέλω, εξυμνώ, εγκωμιάζω, δημόσια
κῆρυξ (του κήρυκος) = καθόλου δημόσιος αγγελιαφόρος. Κύριον έργον των κηρύκων ήτο να συγκαλούν την Συνέλευσιν. Ούτοι εκράτουν το λεγόμενον Σκήπτρον. Εθεωρούντο πρόσωπα ιερά και απαραβίαστα ως διατελούντες υπό την προστασίαν του Διός.
καρκαίρω = αντηχώ
σκήπτρον (δωρ. σκάπτον) = ράβδος, βακτηρία. Σκήπτρον επίσης ελάμβανον από των χειρών του κήρυκος οι εγειρόμενοι δια να ομιλήσουν (κατά τις συνελεύσεις). Σκηπτούχος, σκηπτοβάμων, σκηπτροφόρος, ομηρ.: σκηπάνιον

Φτού σου μωρέ μαθάκια μου // πλέξε ψυχούλα υφάντραμου
μαθάκιανθρωποφάγα // τοστραφτερόν ιστόνα
Μαθάκια πλήρη ονείρατα // νάρθου ποδώ οι λαχτάρες μου
ανοίξτε νακοιτάτε // ντυμένες αραχνούλες

Δευτέρα 19 Μαρτίου 2012

Έτσι θα είναι τελικά η ζωή μας; Χωρίς καθόλου ποίηση;

Πήγαμε σήμερα και είδαμε την παράσταση του Περδί. Ήταν πολύ ωραία! Τα παιδιά είχαν γράψει από μόνα τους τα κείμενα, δηλαδή για είμαι πιο ακριβής είχε ο καθένας συνεισφέρει από ένα μονόλογο για την πάρτη του και τους είχαν δέσει όλους μαζί με ένα σκηνοθετικό εύρημα. Η ομάδα ήταν πολύ δουλεμένη και οι ατελείωτες πρόβες ήταν εμφανείς. Μιλάμε για μία πραγματικά εξαιρετική προσπάθεια από παιδιά που αγαπούν αυτό που κάνουν.
Και ας έρθουμε στο βασικό αναγνώστη μου: στο έργο έπαιζε και ο Περδής πάνω σε δικό του κείμενο! Μιλάμε για ένα Μπερδίο τόσο διαφορετικό και τόσο ίδιο μ' αυτό που ξέρεις. Ένας Μπερδίος ευθυτενής, δωρικός, γυριστρούλας, ακατανόητος, τρυφερός, ωραίος ως Έλλην, σπαρακτικός, εγγαστρίμυθος, ψηλαφητός και απρόσιτος, χαμένος σε όνειρα αστρικής προβολής και χωμάτινος, ξανθοτρίχης φωτισμένος, σκαγιωμένος χοντρά, με διαθέσεις μιας ιπτάμενης φυγής προς τα άστρα, ελεγειακός, αγχωμένος, απόκοσμος, ερωτικός και ερωτεύσιμος. Με μια κουβέντα: ΥΠΕΟΧΟΣ!

ΥΓ: Ε όχι, η ζωή μας δε θα είναι έτσι.
Created by σάκης στις 1:05 π.μ.

1 σχόλιο:

  1. Ανώνυμος19 Μαρτίου 2012 στις 2:08 π.μ.

    "...τόσο διαφορετικός και τόσο ίδιος μ' αυτόν που ξέρεις..."

    είναι λοιπόν τόσο εκκωφαντική...μπορεί να κρύψει - και ακόμα λίγο πιο τολμηρά κρύβει(;)- τέτοια δύναμη μια εσωτερική κραυγή; τέτοια δύναμη και τόσες πολλές λεξούλες ;

    τι ήταν τελικά τόσο υπέροχο στον Μπερδί;
    μήπως θα έπρεπε να με φοβίσει αυτό που είδα,πόσο από τον άνθρωπο μπορώ να αντέξω να δω να εκτίθεται;είναι ο μικρός Μπερδίς όντως ελεγειακός;

    τελικά από τι καθορίζεται το πως θα είναι η ζωή μου;

    ...άρα το αίμα που ρέει μέσα μου είναι δικό μου;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)