Ένας πίνακας...

μεμψίμοιρες ψυχές και έρημα κορμιά που ακολουθούν τον δύσβατο δρόμο για τις άγονες και στείρες κοιλάδες|δρόμοι παρασέρνουν αυτό το κορμί στους χαλεπούς καιρούς της ιστορίας,τους κόμπους που έδεσε ο χρόνος στην κλώστη του λύνουν|δεμένα μεταξύ τους από την θλίψη που με ένα πρόσωπο χλωμό κρούει κρατώντας ρυθμό σε αυτό τον κόσμο τον απάνεμο για να πορεύεσαι κωπηλατώντας μέρα με τη μέρα....νύχτα με τη νύχτα,ασταμάτητα μικρό καράβι χωρίς σημαία|καλό ταξίδι κορμί μου,μου φώναζε καθώς απομακρυνόμουν η ψυχή μου|κεφάλι με μάτια νεκρά που το μόνο που απέμεινε είναι να κοιτάν τον ουρανό ψάχνοντας να βρει αν κρύβετε η ελπίδα πίσω από τα σύννεφα|χείλη στεγνά και ματωμένα μπορούν να τραγουδάνε μόνο μια λεπρή προσευχή για την ελπίδα....έμεινε μόνο η υπομονή|αυτή ξέρει τον δρόμο και αυτή έχουμε μόνο να μας στρίβει το τιμόνι για να φθάσουμε στο τέλος|κλείστε ματάκια,χείλη μου σφραγίστε,ψυχή μου με άφησες για να ζήσεις αιώνια,μακριά, μακριά από.......για να μείνεις αγνή και μου έδωσες μαζί με τις ευχές και μια κατάρα.........

ΤΙΓΡΗΣ ΜΕ ΑΡΧΙΔΙΑ ή ΑΡΧΙΔΙΑ ΜΕ ΤΙΓΡΗ ;

Hey beastie boy,τι λέει, όλα καλά; Τι θα έλεγες να πάμε καμιά βόλτα στο παρόν;

Δεν θα το έψηνες για μια βόλτα να τα πούμε; Από ψηλά είναι όλα καλά και πέρα από τούς ανθρώπους ακόμα και τα προβλήματα φαίνονται μικρά, ψήστο...παίζει να πετύχεις και τον εαυτό σου εκεί κάτω.

OK!...το ψησες, λοιπόν κράτα τιμόνι και όχι νευρικά γκάζια, έτσι....οδήγαα. Τί λέει θα ακούσουμε τίποτα; Το ψησα, μου είπα και μπήκε λίγο μπίτ....μουσική που θα έλεγες....άλλαξε το ρε μαλάκα μπερδιιιιί! So fuck off και το δυναμώνω. Λοιπόν τι τρέχει με την πάρτη σου δικέ μου,όλο λακούβα και κακό....γαμήθηκες....

Τι να κάνω ρε μαλάκα ο δρόμος μου καταλήγει κάθε τρεις και λίγο σε κενά. Έλα σκάσε λίγο τώρα και άκου.... Λοιπόν για πες, πότε ένιωσες τελευταία φορά ότι ο δρόμος που οδηγάς να είναι γεμάτος λακούβα και κακό;....πότε έπεσες τελευταία φορά στο κενό σου;

Αλήθεια πότε πιστεύεις ότι κολύμπησες πρώτη φορά στη μικρή ζωή σου; Όταν έκανες τα πλίτσι πλίτσι στην θάλασσα;

Νομίζεις....κολύμπα στα σκατά τώρα...χαααα.....άαα και μη χεστείς επάνω σου επειδή σάστισες ή που δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα.....ξέρεις....πνίγηκες φίλος!!

Λοιπόν κλάπα, άκου!δεν λέω καλό είναι να το βουτάς, καλό είναι να το βρέχεις ...ναι και ολονών το μουνί ήταν και είναι υπέροχο....και μπλα μπλα μπλα...όλα κομπλέ θα τα κάνεις και τα ποτά θα πληρώσεις για τα κορίτσια που θα θες να στο δώσουν με σκοπό εσύ να τους το επιστρέψεις στο χέρι. Ορίστε κυρία μου τα ρέστα σας!

Αλλά πάντα κάτι κάνεις λάθος...μην παραπλανείσαι...

ΠΡΟΣΕΧΕ ΜΑΛΑΚΑ ΠΩΣ ΟΔΗΓΑΣ ΕΤΣΙ

.....τα φρένα που σε κάνουν μάγκα είναι στο κεφάλι σου

......thats the brakes.....thats the brakes............

Αυτό πάθαμε όλοι μαλάκα, στην αρχή ( νομίζεις ότι ) όλα πάνε καλά ....και γαμώ σου λέεεεεεωωωω! Γυρνάς από εδώ και από εκεί....δώθε......κείθε....όπως σας αρέσει να λέμε.

Ώπαααα ξαφνικά κοιτάς γύρω σου...κοιμόσουν...δεν το είχες καταλάβει και τώρα ξυπνάς και έκπληκτος και έχεις μπει σε μια κατάστα που έχει κολλήσει νεκρή μπροστά στα μάτια σου....

Καλά ε, είναι και γαμώ εδώ πάνω. Όντως όλα φαίνονται πιο μικρά....μου φαίνονται κομπλέ ξέρεις. Τί γίνεται όμως με τον μαλάκα τον τίγρη....που έχω μέσα μου όταν ξημερώσει και κατεβούμε κάτω;;;

Τι θα γίνει όταν ο ήλιος σταματήσει πάλι να λάμπει;;;;;

Ξαναγεννήσου από τις στάχτες σου πριν τις πάρει μακριά ο αέρας και χαθείς .

Την ώρα που τη βρέχεις

Δεν είναι τέλεια αυτή η ώρα άραγες?

Η ώρα που τη βρέχεις... Περιμένεις με λαχτάρα έχοντάς την βουτηγμένη μέσα στο λαχταριστό λευκό εύγευστο υγρό και κάνεις υπομονή μέχρι να νιώσεις την ηδονή που θα σου προσφέρει στο τέλος...

Την ώρα που επαναλαμβάνεις την παλλινδρομική κίνηση για να τη μουσκέψεις καλά ετσι ώστε να φτάσεις στο επιθυμητό αποτέλεσμα που θα σε λυτρώσει και θα σε κάνει στιγμιαία λιγάκι πιο χαρούμενο... Φυσικά και αναφέρομαι σε μία υπέροχη λαχταριστή φέτα απο τσουρέκι γεμιστό με σοκολάτα το οποίο βουτάς στο ποτήρι σου με το γάλα και ανυπομονείς να γευτείς το σύνολο σε όλο του το μεγαλείο!

Έτσι κι εγώ βουτάω την πένα μου στο μελάνι να γράψω τις δικές μου αμπελοφιλοσοφίες, προβληματισμούς και σκέψεις να σας μεταδώσω και να μοιραστώ μαζί σας αυτά τα οποία έχει το μπέρδεμένο μου μυαλό!

ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ ΝΑ ΕΧΩ ΚΑΙ ΕΣΕΙΣ ΥΠΟΜΟΝΗ ΝΑ ΜΕ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ!!!

θάκης

περιμένοντας τον θάκη να βουτήξει την πέννα του σε μελάνι

αλήθεια θάκη, σε ποιας παλιάς πληγής ταυλάκι μελάνι θα ζητήξεις?

πού θανοίξεις κρατήρες να λούζονται μέσα οι όμορφες στσαγάπης τα γυμνάσια - κρατήρες να χύσεις Κασταλίες?

άραγε σε νησιά ηφαίστεια τι σε κέρδισε του πάθους η σταλίτσα να γεννήσεις ανέμους και τραγούδια?

για μήπως πο γλήγορου γοφού το σπερμοβόλι θα βουτήξεις νάχου ιστορίες οι κάμαρες κι οι σάρκες σημάδια πο δοντάκια?

για στης βλακείας τη χαραμάδα, στο ζεστό κόλπο της μπούρδας θα ενδυθείς σάκο αμνιακό να κάνεις πλάτσα πλούτσα, παρακαλώντας για κοιλόπονους και συστολές?

σε κολυμβήθρα μέσα βούτα, κολυμβήθρα πέντε στοάς έχουσα, Βηθεσδά και τάραξε τα νερά αυτής, να μας λούσει με νεράκια, να μας δροσίσει τα μουτράκια να ξεστραβώσουνε και ναμαστε πάλι όλα τα παιδάκια αγαπημένα.

κ ύστερα σας γράψω Τραγωδίες, τα ονόματά σας φέρουσες. Για τον κάκη, Κωμωδία πάντως. μαύρη. κ άραχνη !

Οδηγός της ξεσκολισμένης εξυπνάδας είναι πάντα η τύφλα

Η θεμελιωδέστερη των ερωτήσεων είναι πάντα το γιατί।Γιατί; Ρωτώντας και μόνο, ακόμη κι αν δεν έχεις αξιόλογες απαντήσεις (που σίγουρα δεν έχεις), οδηγείσαι σε σκέψεις και σε τρόπους σκέψης μακριά από τη διαφήμιση, μακριά από τα καθιερωμένα και επιβαλλόμενα। Τώρα αν αυτές οι σκέψεις σε φέρνουν και πιο κοντά στην πραγματική ζωή είναι μια άλλη ιστορία। ''Γιατί διάλεξες εμένα;'' σε ρωτάει και δε μπορείς να της απαντήσεις στα μούτρα ότι ''εσύ με διάλεξες μωρή ηλίθια''। Εσύ με διάλεξες με το ξιπασμένο υφάκι σου, που κοίταγε υπεροπτικά την περήφανη παιδικότητά μας, εσύ με διάλεξες όταν κοίταγες με το ταπεινό σου βλέμμα όλο απορία τη θορυβώδη ευφυία μου। Και τώρα θες να σου απαντήσω γιατί σε διάλεξα εγώ। Καλά με κοροϊδεύεις; Εσύ δεν περιέφερες αυτό το κορμί σαν γνήσια και διονυσιακή κατάφαση της ζωής της ίδιας; Πως να μπορέσω εγώ ο έρμος να σχολιάσω το κενό σου βλέμμα μπροστά σε αυτή την αφροδίσια φρενίτιδα, μπροστά σε αυτό λίκνισμα που καλεί σε βαθιά και ουσιαστική ανθρώπινη επικοινωνία, σε επάνοδο στην αρχαία και στοιχειακή ενότητα; Θα μπορούσα να συνεχίσω να αραδιάζω προϊόντα κλεψίτυπης φιλοσοφίας και βαθειάς συσσωρευμένης κάβλας αλλά νομίζω ότι ο Ευάγγελος, που μάλλον πρώτος από εμάς αναγνώρισε ότι δεν διαλέγουμε αλλά μας διαλέγουν είναι πλέον αρμόδιος να μιλήσει για λακάκια σχηματιζόμενα απάνω σε γυναικεία κορμιά και για τη βαθειά και ουσιαστική μέσω της ανταλλαγής των σωματικών υγρών επικοινωνία.

;

Αναρωτήθηκες ποτέ,τι σε κρατά σε αυτή την πόλη;

Άρα ποιος έχει να πει μια ιστορία για τον τόπο που μεγαλώσαμε...

Που γυρνάει η σκέψη σας;

''Στο νυχτέρι που ξεμείναμε απόψε όνειρα γίναμε

και μες το μυαλό θα τρυπώσουμε των άλλων και θα γυρνάμε,

θαρρείς πως ψάχνουμε κάτι να βρούμε

κάτι που το αφήσαμε σε κάποιο παλιό όνειρο

μες το μυαλό κάποιου σε ένα βράδυ μακρινό από αυτό.......''

http://www.youtube.com/watch?v=RD6bQyHFHyE

Σύζευξη διαρκείας

Η μουσική ήταν πάντα το πρόσχημα γιατί είναι γνωστό άλλωστε ότι ο βαθύτερος σκοπός της τέχνης είναι να βγάλεις γκόμενα। Έτσι λοιπόν στη μικρή μου ενασχόληση μέχρι τώρα οι φιλοδοξίες μου περιορίζονταν στο να κάνω ό,τι θα μου άρεσε να ακούσω ως ανεπτυγμένος ακροατής και στο να αποφύγω όσο το δυνατόν ό,τι με εξόργιζε। Αυτά

καθ' ἐκάστην ἡμέραν αὐτοαναλίσκεται ὁ βίος καὶ μέρος αὐτοῦ καταλείπεται ἔλαττον

Υπάρχει μια ιστορία για έναν παλιό βασιλιά του Βυζαντίου, τον Νικηφόρο Φωκά।Από σόι ευγενών ο Νικηφόρος έγινε στρατιώτης και έφτασε να γίνει μέχρι και στρατηγός με νίκες πολλές και κατορθώματα στα πεδία των μαχών που λίγο μας ενδιαφέρουν। Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Νικηφόρος ήταν πολύ ασκητικός και αφού έμεινε χήρος πολύ νέος ορκίστηκε αγαμία για το υπόλοιπο του βίου του και οι ιστορικοί της εποχής παραδίδουν ότι είχε έντονο πόθο να μονάσει। Έλα όμως που δεν τα είχε υπολογίσει καλά। Πεθαίνει ο προηγούμενος αυτοκράτορας, ο Νικηφόρος επιστρέφει στην Πόλη για τα διαδικαστικά, βλέπει την αυτοκράτειρα Θεοφανώ και παθαίνει το κοκομπλόκο το ίδιο, μιας που η Θεοφανώ ήταν μια καύλα όρθια και της προτείνει να την παντρευτεί। Άλλο που δεν ήθελε αυτή αφού ο Νικηφόρος ήταν ο καλλίτερος για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα της। Την παντρεύεται λοιπόν ο έρμος και γίνεται αυτοκράτορας। Αυτό που δεν έχουμε αναφέραι ως τώρα είναι ότι ο Νικηφόρος είχε πνευματικό τον θρυλικό άγιο Αθανασίο τον Αθωνίτη και μάλιστα του είχε δώσει ένα μεγάλο μέρος των λαφύρων της ανακατάληψης της Κρήτης για να πάει στον Άθω και να φτιάξει ένα μοναστήρι, τη μονή της Μεγίστης Λαύρας, όπου θα πήγαινε και ίδιος να μονάσει μετά το πέρας της εκστρατείας। Έχουμε ήδη πει όμως τι έγινε μετά την εκστρατεία। Ο Νικηφόρος έγινε βασιλιάς αλλά συνέχισε να ζει σαν ασκητής, κοιμώμενος στο πάτωμα, ντυμένος με τρίχινο ράσο και ενδίδοντας βέβαια κάθε τόσο στα θέλγητρα της Θεοφανώς φορτωμένος τύψεις γιατί θυμόταν τους όρκους που είχε δώσει। Συνέχισε να θέλει να μονάσει αλλά κάθε φορά που το αποφάσιζε έδινε και μια νέα αναβολή γιατί είχε δουλειές να κάνει και δε μπορούσε να αφήσει τη διοίκηση της αυτοκρατορίας στον κάθε βλάκα και είχε έργο να παραδώσει και μάχες να δώσει και αφού τα τελείωνε όλα αυτά θα πήγαινε στο μοναστήρι που έχτιζε ο Αθανάσιος। Και τελικά συνέβη το μοιραίο। Ο στρατηγός που δεν νικήθηκε από κανένα στρατό νικήθηκε από ένα μουνί। Η Θεοφανώ τα έφτιαξε με τον ανηψιό του , που ήταν και ωραίο παιδί ενώ ο ίδιος ήταν ασκημάνθρωπος, τον δολοφόνησαν άνανδρα και πούστικα και ο ανηψιός έγινε αυτοκράτορας। Άρα λοιπόν βρες τι είναι αυτό που θες και κάνε το πριν να είναι αργά। Είναι μερικές φορές που δεν ξέρεις και δε μπορείς να αποφασίσεις γιατί η ζωή κυλάει γρήγορα και έχεις υποθέσεις να διεκπεραιώσεις και μετά θα βγάλεις το πρώτο εισιτήριο για τον τόπο που σε αναπαύει, έχεις υποσχέσεις να τηρήσεις σε ανθρώπους που σου φέρθηκαν καλά και μετά θα στραφείς σε αυτούς που γλυκαίνουν την καρδιά σου, έχεις πτυχία να πάρεις και μετά θα γράψεις τραγούδια, έχεις δόξα πολύ να δρέψεις και μετά θα ανέβεις στις βουνοκορφές। Και στο τέλος φτάνει η στιγμή που διαπιστώνεις ότι τέλειωσαν τα ψέματα και δεν πήγες ποτέ στον τόπο που σε ανέπαυε, δε βρέθηκες με τους ανθρώπους που λαχταρούσες, δεν έγραψες τα τραγούδια, δεν ανέβηκες στις βουνοκορφές και δε μπορείς πλέον να κάνεις κάτι। Μάθε να ξεχωρίζεις την καλή δουλειά από τη μεγάλη δημιούργια