Όφις σκέτος και να τσούζει

Ένα από τα προβλήματα που άρχισα να αντιμετωπίζω μετά την εφηβεία μου, άκουγε στο όνομα "συνειδητοποίηση" ή απλά, προσδιορισμός του ίχνους μου στο Ν-διάστατο χώρο. Το πρόβλημα απέκτησε μεγαλύτερη ένταση μετά την εξοικείωσή μου με την επιτάχυνση Coriollis και την ενασχόληση με τις τηλεπικοινωνίες, φυσικά άσχετα με το ζήτημα, αλλά ικανά (και όχι αναγκαία) ερεθίσματα.

Η όλο και μεγαλύτερη προσέγγιση ή αντίληψη της γνώσης - αλήθειας από τον ανθρώπινο παράγοντα, οδηγεί μονοσήμαντα στην όλο και μεγαλύτερη συνειδητοποίηση της ανεπάρκειάς του, με συνέπειες απρόβλεπτες πολλές φορές. Έτσι και το μηδενικό διάνυσμα των Ν συνιστωσών: διαθέτει δυνητικά ένα σωρό συνισταμένες, έχει τόσες επιλογές(!), αλλά δυστυχώς γι' αυτό, όλες αλληλοαναιρούνται! Και σα να μην έφτανε αυτό, το μέτρο του είναι μηδέν! Ένας επαναλαμβανόμενος στροβιλισμός, ένα χαρούμενο τίποτα... Η συνειδητοποίηση της "εγκληματικής" αξιωματικής κατάστασης του ανθρώπινου εγκεφάλου, μας έχει παρακινήσει σίγουρα στη σύναψη ανθρώπινων σχέσεων, οικογενειών, φίλων. Τώρα εύστοχα θα παρατηρήσει κάποιος: μια φιλία, ένας έρωτας, από την παιδική ηλικία κιόλας, δεν επαφίεται περισσότερο στην καρδιά παρά στο μυαλό; Έτσι πρέπει να είναι, ή τουλάχιστον και να το νιώθω έτσι, ελπίζω να μην είναι κάτι διαφορετικό! Με τον ένα ή τον άλλον τρόπο, μπορούμε να προχωρήσουμε στο μαθηματικό ανάλογο: πόσα πράγματα χωρίζουν δύο ανθρώπους; Πόσες "γέφυρες" πρέπει να χτιστούν προκειμένου να ταυτιστούν δύο άνθρωποι ομοούσια και αδιαίρετα; Πόσα σημεία υπάρχουν στο ευθύγραμμο τμήμα ΑΒ με άκρα τα Α, Β; 'Απειρα!!! Όσο μικρή και απειροστή και να είναι η απόσταση δύο σημείων, τα ενδιάμεσα σημεία είναι άπειρα! Βάλ' το καλά στο κεφάλι σου: η ανεπάρκεια των ανθρώπινων σχέσεων δε θα μηδενιστεί ποτέ! Με αυτή θα προχωράμε σε όλη μας τη ζωή... Τί; Αυτό λέγεται γοητεία; Αν και πρόχειρη εκτίμηση, θα ήθελα πολύ  να την πιστέψω. Το αν θα την οικειοποιηθώ ασυνείδητα ή συνειδητά ίσως δε το μάθω ποτέ... και σε αυτό το α-συμπέρασμα θα ήθελα να καταλήξω: η πορεία μας στη ζωή, η μετακίνηση του ίχνους μας στο διαβαθμισμένο σύστημα του χωροχρόνου, ίσως δε μπορεί να αλλάξει  τίποτα στην τελική, ή και να αλλάξει κάτι, θα αφορά μια ασήμαντη ετεροσυσχέτιση με έναν πεπερασμένο αριθμό ανθρώπων που το πολύ - πολύ να οδηγήσει σε μια μεγαλύτερη "ουρά λάμψης" του άστρου μας, προτού χαθεί απότομα από το οπτικό πεδίο ενός εξωτερικού παρατηρητή. 

Αν υπάρχει κάποια άλλη προοπτική, είναι λογικό να χαθεί ανάμεσα στα παραμύθια για μικρά παιδιά και άλλες ιστορίες...