Θυμάμαι τον καιρό που πήγαινα στο κατηχητικό είχαμε συζητήσει μία φορά ένα θέμα με βάση την προσευχή κτλ κτλ κτλ... Μέσα σε όλα αυτά είχε ειπωθεί και το θέμα της ευχαριστίας στην προσευχή! Να ευχαριστούμε το Θεό για όσα έχουμε και ύστερα να ζητάμε.....
Ίσως λίγο γραφικά τα απο πάνω η ανούσια για κάποιους! Απλά θα ήθελα να κάνω μία σύγκριση με την καθημερινότητα που ζούμε στις μέρες μας και πόσο ξεχνάμε τα πάντα μέσα απο τους ταχύτατους ρυθμούς της ζωής μας। Κάνουμε άραγε μία μικρή παύση να αναλογιστούμε τη ζωή μας, το παρόν που ζούμε και το παρελθόν που ζήσαμε? Να δούμε πόσο όμορφο είναι σε σχέση με όλες τις ιστορίες που ακούμε καθημερινά για τους γύρω μας, απο την τηλεόραση, απο γνωστούς, απο τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε καθημερινά!
Δοκίμασα να το κάνω σήμερα το μεσημέρι και σχεδόν τρόμαξα! Υπάρχουν ένα εκατομύριο λόγοι για να νιώθει ο καθένας απο εμάς τυχερός και θα έπρεπε να ευχαριστεί τους γύρω του! Απο την πρώτη ημέρα που ήρθαμε στη ζωή μέχρι και το σήμερα που ακόμα αναπνέουμε και είμαστε αρτημελήείς ξυπνάμε κάθε πρωί! (άντε έστω μεσημέρι)
Απο τη μεριά μου το να αρχίσω να μοιράζω δεξιά κι αριστερά ευχαριστώ δεν μπορώ να το κάνω και εκ των πραγμάτων και επειδή θα με περάσουν για τρελό, απλά νομίζω ότι αν αλλάξω εγώ και όλοι μας την οπτική που αντικρίζουμε την καθημερινότητά μας ίσως ο κόσμος να γίνει ένα βηματάκι καλύτερος με μιά απλή λέξη που κάποιοι ντρεπόμαστε να την πούμε...
ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ
και γεννηθήτω φως . . .
Κοίτα τι σούναι καμμιά φορά κένα παραμυθάκι που μας μάθανε το στοιχειώσαμε μύθους και κατάρες το τυλίξαμε μυστικά ψιθύρους, αράχνες υφάντρες κείπαμε στο φεγγάρι το στολίσει χλωμάδες και δροσούλες. Νάσου που ρίζωσε και πέταξε μπουμπούκια μυρωδάτα μέσαπο μυαλά μυστήρια, καρκιούλες σκοτεινές και βάλθηκα να το βαφτίξω. σύμβολα το ζώσω, νογήματα μεάλα, μπας και σας πείσω οτι ο Κόσμος από σας κρατιέται κιοτι σεις τον σπρώχνετε και πάει. φωτιά ποκείνη που δεσβήνει σας φωτίσω τις λεξούλες ποκείνες τις πρώτες που γραφτήκαν να διαβάστε λίγο πριν τυφλωθούν τα ματάκια σας. φωνούλα να κράξετε τόνομά σας νακουστεί πριν ξεχάσετε πως σας λένε. σας γυμνάσω τα μπρατσάκια τους Ουρανούς βαστήξετε να νιώστε μεγάλοι και σπουδαίοι λίγο πριν πέσουν να σας πλακώσουν.
ἡ Κηρ (τῆς Κηρός) = η θεά του θανάτου ή της μοίρας, όθεν το πεπρωμένον, ο θάνατος, ο όλεθρος. Κηριτρεφείς άνθρωποι = οι τρεφόμενοι μετά της Κηρός.
Κηραίνω = καταστρέφω, κεραϊζω
κηρεσσιφόρητος = ο φερόμενος υπό των Κηρών (= των Μοιρών)
το Κῆρ (του κῆρος, συνηριμένο εκ του κέαρ) = η καρδιά
κήροθι = από καρδιάς, με όλη μου την καρδιά
ο κηρός = ο κηρός των μελισσών, κήρινθος = τροφή των μελισσών
το κήρωμα = παν κατασκευασμένον εκ κηρού
κηρύσσω (παθ. μέλλοντας: κηρυχθήσομαι) = αγγέλω, εξυμνώ, εγκωμιάζω, δημόσια
κῆρυξ (του κήρυκος) = καθόλου δημόσιος αγγελιαφόρος. Κύριον έργον των κηρύκων ήτο να συγκαλούν την Συνέλευσιν. Ούτοι εκράτουν το λεγόμενον Σκήπτρον. Εθεωρούντο πρόσωπα ιερά και απαραβίαστα ως διατελούντες υπό την προστασίαν του Διός.
καρκαίρω = αντηχώ
σκήπτρον (δωρ. σκάπτον) = ράβδος, βακτηρία. Σκήπτρον επίσης ελάμβανον από των χειρών του κήρυκος οι εγειρόμενοι δια να ομιλήσουν (κατά τις συνελεύσεις). Σκηπτούχος, σκηπτοβάμων, σκηπτροφόρος, ομηρ.: σκηπάνιον
Φτού σου μωρέ μαθάκια μου // πλέξε ψυχούλα υφάντραμου
μαθάκιανθρωποφάγα // τοστραφτερόν ιστόνα
Μαθάκια πλήρη ονείρατα // νάρθου ποδώ οι λαχτάρες μου
ανοίξτε νακοιτάτε // ντυμένες αραχνούλες
ἡ Κηρ (τῆς Κηρός) = η θεά του θανάτου ή της μοίρας, όθεν το πεπρωμένον, ο θάνατος, ο όλεθρος. Κηριτρεφείς άνθρωποι = οι τρεφόμενοι μετά της Κηρός.
Κηραίνω = καταστρέφω, κεραϊζω
κηρεσσιφόρητος = ο φερόμενος υπό των Κηρών (= των Μοιρών)
το Κῆρ (του κῆρος, συνηριμένο εκ του κέαρ) = η καρδιά
κήροθι = από καρδιάς, με όλη μου την καρδιά
ο κηρός = ο κηρός των μελισσών, κήρινθος = τροφή των μελισσών
το κήρωμα = παν κατασκευασμένον εκ κηρού
κηρύσσω (παθ. μέλλοντας: κηρυχθήσομαι) = αγγέλω, εξυμνώ, εγκωμιάζω, δημόσια
κῆρυξ (του κήρυκος) = καθόλου δημόσιος αγγελιαφόρος. Κύριον έργον των κηρύκων ήτο να συγκαλούν την Συνέλευσιν. Ούτοι εκράτουν το λεγόμενον Σκήπτρον. Εθεωρούντο πρόσωπα ιερά και απαραβίαστα ως διατελούντες υπό την προστασίαν του Διός.
καρκαίρω = αντηχώ
σκήπτρον (δωρ. σκάπτον) = ράβδος, βακτηρία. Σκήπτρον επίσης ελάμβανον από των χειρών του κήρυκος οι εγειρόμενοι δια να ομιλήσουν (κατά τις συνελεύσεις). Σκηπτούχος, σκηπτοβάμων, σκηπτροφόρος, ομηρ.: σκηπάνιον
Φτού σου μωρέ μαθάκια μου // πλέξε ψυχούλα υφάντραμου
μαθάκιανθρωποφάγα // τοστραφτερόν ιστόνα
Μαθάκια πλήρη ονείρατα // νάρθου ποδώ οι λαχτάρες μου
ανοίξτε νακοιτάτε // ντυμένες αραχνούλες
Αρχείο
-
►
2010
(14)
- ► Οκτωβρίου 2010 (3)
- ► Νοεμβρίου 2010 (3)
- ► Δεκεμβρίου 2010 (8)
-
▼
2011
(28)
- ► Ιανουαρίου 2011 (6)
- ► Φεβρουαρίου 2011 (8)
- ► Μαρτίου 2011 (3)
- ► Απριλίου 2011 (1)
- ► Σεπτεμβρίου 2011 (2)
- ► Οκτωβρίου 2011 (1)
- ► Νοεμβρίου 2011 (2)
- ► Δεκεμβρίου 2011 (2)
-
►
2012
(3)
- ► Φεβρουαρίου 2012 (1)
- ► Μαρτίου 2012 (2)
Και συνδέομαι χάραμα άγριο μιας και δεν έχω κοιμηθεί καθόλου και μου έχει έρθει να γράψω για την εμπειρία των πανελληνιωνέ και βλέπω άλλη μια ανάρτηση βαθιά λαϊκού, απλού, γνήσιου, ανεπιτήδευτου και χωρίς καθόλου τζιτζιμπράγκαλα θάκη. Και μου έκοψες τη φόρα ρε μαλάκα αυτό έκανες! Και γιαυτό δε θα σου πω τίποτα για την εμπειρία μου για να μάθεις, να!
ΑπάντησηΔιαγραφήσάκη μου σε καμία περίπτωση δεν ήθελα να συμβεί κάτι τετοιο! Απλά ξέρεις! Είναι ο ίστρος μου που με πιάνει να γρώφω μαλακίες ύστερα απο τόσον καιρό αποχής! Συν ότι θέλω να γράφω για να μη με πετάξεις έξω!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχεις τόσο δίκιο. Είναι τόσο απλό το να λέμε "ευχαριστώ"... και δεν το κάνουμε... Αρκεί βέβαια να το λέμε και το εννοούμε πραγματικά. Αυτό είναι το δύσκολο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ παππούς μου ήταν άνθρωπος του "ευχαριστώ"... Χαρακτηριστικά θυμάμαι όταν προς το τέλος της ζωής του νοσηλεύτηκε στο νοσοκομείο, δε σταματούσε να λέει "ευχαριστώ", ακόμα και στη νοσοκόμα που ερχόταν να του βάλει θερμόμετρο! Ακόμη και σε μας που πηγαίναμε να τον δούμε... Ξέρω όμως και αρκετούς που ίσως και να μην έχουν πει ποτέ αυτή τη λέξη........όμως είναι δυστυχισμένοι άνθρωποι...
Δεν ξέρω γιατί αλλά σε μένα το να λέω "ευχαριστώ" μου δημιουργεί μία περίεργη ευχαρίστηση, μία ανακούφιση, και νομίζω ό,τι το ίδιο νιώθει και αυτός στον οποίο το λέω.