και γεννηθήτω φως . . .

Κοίτα τι σούναι καμμιά φορά κένα παραμυθάκι που μας μάθανε το στοιχειώσαμε μύθους και κατάρες το τυλίξαμε μυστικά ψιθύρους, αράχνες υφάντρες κείπαμε στο φεγγάρι το στολίσει χλωμάδες και δροσούλες. Νάσου που ρίζωσε και πέταξε μπουμπούκια μυρωδάτα μέσαπο μυαλά μυστήρια, καρκιούλες σκοτεινές και βάλθηκα να το βαφτίξω. σύμβολα το ζώσω, νογήματα μεάλα, μπας και σας πείσω οτι ο Κόσμος από σας κρατιέται κιοτι σεις τον σπρώχνετε και πάει. φωτιά ποκείνη που δεσβήνει σας φωτίσω τις λεξούλες ποκείνες τις πρώτες που γραφτήκαν να διαβάστε λίγο πριν τυφλωθούν τα ματάκια σας. φωνούλα να κράξετε τόνομά σας νακουστεί πριν ξεχάσετε πως σας λένε. σας γυμνάσω τα μπρατσάκια τους Ουρανούς βαστήξετε να νιώστε μεγάλοι και σπουδαίοι λίγο πριν πέσουν να σας πλακώσουν.

ἡ Κηρ (τῆς Κηρός) = η θεά του θανάτου ή της μοίρας, όθεν το πεπρωμένον, ο θάνατος, ο όλεθρος. Κηριτρεφείς άνθρωποι = οι τρεφόμενοι μετά της Κηρός.
Κηραίνω = καταστρέφω, κεραϊζω
κηρεσσιφόρητος = ο φερόμενος υπό των Κηρών (= των Μοιρών)
το Κῆρ (του κῆρος, συνηριμένο εκ του κέαρ) = η καρδιά
κήροθι = από καρδιάς, με όλη μου την καρδιά
ο κηρός = ο κηρός των μελισσών, κήρινθος = τροφή των μελισσών
το κήρωμα = παν κατασκευασμένον εκ κηρού

κηρύσσω (παθ. μέλλοντας: κηρυχθήσομαι) = αγγέλω, εξυμνώ, εγκωμιάζω, δημόσια
κῆρυξ (του κήρυκος) = καθόλου δημόσιος αγγελιαφόρος. Κύριον έργον των κηρύκων ήτο να συγκαλούν την Συνέλευσιν. Ούτοι εκράτουν το λεγόμενον Σκήπτρον. Εθεωρούντο πρόσωπα ιερά και απαραβίαστα ως διατελούντες υπό την προστασίαν του Διός.
καρκαίρω = αντηχώ
σκήπτρον (δωρ. σκάπτον) = ράβδος, βακτηρία. Σκήπτρον επίσης ελάμβανον από των χειρών του κήρυκος οι εγειρόμενοι δια να ομιλήσουν (κατά τις συνελεύσεις). Σκηπτούχος, σκηπτοβάμων, σκηπτροφόρος, ομηρ.: σκηπάνιον

Φτού σου μωρέ μαθάκια μου // πλέξε ψυχούλα υφάντραμου
μαθάκιανθρωποφάγα // τοστραφτερόν ιστόνα
Μαθάκια πλήρη ονείρατα // νάρθου ποδώ οι λαχτάρες μου
ανοίξτε νακοιτάτε // ντυμένες αραχνούλες

Κυριακή 7 Νοεμβρίου 2010


Στην αρχή του τραγουδιού

Αχ, στην αρχή των τραγουδιών
το αχ είναι γραμμένο.
Είναι γλυκό είναι πικρό
είναι κι ονειρεμένο.
Αχ συ που φεύγεις, πού τραβάς
πού πας και ξεμακραίνεις.
Ώρες, στα ρυάκια χάνεσαι
κι ώρες, στα όρη βγαίνεις.
Αχ, τα τραγούδια είν' ευχή
και πάρε την μαζί σου.
Στ' αρώματα, στα χρώματα
στις μουσικές χαρίσου.


 
Αχ η ζωή ένα ταξίδι είναι....

Σαν έρθει η μέρα το σώμα ταξιδεύει
στα μέρη τα όμορφα αυτού του κόσμου
μα σαν ανταμώσει με τη νύχτα εκεί στο σούρουπο
το βάζει μπρος και κεινάει η ψυχή η καρδιά και ο νους
και ταξιδεύουν σε τόπους που φως πρωτοπερπάτησε και άφησε
Εσείς που τόπο και πατρίδα την γη βαφτίσατε
και ταξίδι είναι η ζωή σας μακρί ,μερόνυχτα,
να μάθετε στα όμορφα να κάνετε τις στάσεις σας
και κάτω από τον ίσκιο τον πλούσιο των φτωχών πάντα να ανταμώνετε 
να λέτε τα τραγούδια με τη λάλια που έχετε όταν μίλατε στα όνειρα
Άντε και είναι μεγάλο το ταξίδι θέλει υπομονή,θέλει και να το στολίζεις με λέξεις
και σκέψεις παρμένες μία μία από τις εποχές του χρόνου
Τα ποιήματα είναι κτήματα ακριβά και η ζωή πλούσια σε λόγια
γι’αυτό μικρός αυτός που δεν έμαθε να ακούει τον λόγο και τη φώνη του άλλου
κανείς που μιλάει μόνος του στη σιωπή δεν είναι λογικός ,
μα άτυχος αν αυτό του απέμεινε.........

1 σχόλιο: