Οικτίρμων και ελεήμων ο Κύριος

Οι άνθρωποι είναι για να σε εκπλήσσουν ή μάλλον για να ανατρέπουν τα πάγια και καθιερωμένα। Για να αποδεικνύουν ότι τα κενά βλέμματα κρύβουν μέσα τους κάποιες φορές πυρωμένες παλλόμενες καρδιές και να σε βγάζουν έτσι από την αλύπητη βεβαιότητα। Τη βεβαιότητα που είναι θάνατος όπως και η επανάληψη। Ένα σαξόφωνο παίζει μέσα στη νύχτα σε ρυθμούς δίσημους και επτάσημους και ανάμεσα κάνει παύσεις। Παύσεις γεμάτες ζωή μυστική, γεμάτες κρυφούς και υπόγειους ποταμούς, γεμάτες ποίηση। Δυνάμωσε τη μουσική (χωρίς ''σε παρακαλώ'')। Απλά δυνάμωσε τη μουσική και πέτα πάνω από τη λίμνη, αγνάντεψε πέρα στον κάμπο που είναι σπαρμένος με λουλούδια και με πτώματα। Κι ύστερα γύρνα στην επίφαση της πραγματικότητας, σε ανθρώπους που κάνουν το σταυρό τους πριν φάνε και συνάμα γύρνα σε ένα διονυσιασμό βγαλμένο από τρύπιους αυλούς και στραβά καλάμια, συριγμούς και κραυγές σπαρακτικές। Στο ενδιάμεσο στάσου για ένα λεπτό μετέωρος ανάμεσα στην αστική βουή και τη σιγή του κάμπου, στάσου όπως ακριβώς κοντοστέκεται ένα ανεπαίσθητο συννεφάκι καπνού ανάμεσα σε δυο χειλάκια πετροκέρασα για να εξαφανιστεί ύστερα ορμητικά, να καταποντιστεί μέχρι την τελευταία κυψελίδα। Να ποτίσει το αίμα με ουσίες ολέθριες και μάταιες, την επανάληψη, τη βεβαιότητα, την εξουσία και το θάνατο।
-Ουφ, τα έκανα όλα। Και μετά;
-Μετά πάρε αυτά τα δύο χειλάκια με το μετέωρο συννεφάκι καπνού και καρφίτσωσέ τα στον τοίχο απέναντί μου। Να τα βλέπω κάθε πρωί που ξυπνάω και να αναρριγά το φυλλοκάρδι μου, ποθώντας ανθρώπους γεμάτους πάθη। Και μετά φύτεψε με σε έναν τόπο που οι άνθρωποι είναι πράοι την ημέρα και κάνουν έργα μεγάλα και ωραία και το βράδυ πίνουν τσίπουρο και τζιν τόνικ και ξερνάνε απάνω στα πόδια των φίλων τους ποτά ανακατεμένα με γαστρικά υγρά και μικρά κομματάκια από την ψυχούλα τους και μετά ξημερώνει και ο γλυκός ελληνικός καφές μυρίζει σαν τον ερχομό της άνοιξης।

ΥΓ: Τις ευχαριστίες μου πρώτα στο Νίκο και το Γιώργο και μετά στις διάφορες τρίχες από την αμασχάλη μου που κατά καιρούς μου ζαλίζουν ταρχίδια